Muziek / Album

Vruchtbaar werk

recensie: The Asteroids Galaxy Tour - Fruit

.

Al het goede komt van boven, zegt men. Geografisch gezien betekent dat voor ons Nederlanders dat we goed moeten kijken naar de Scandinavische landen. Op thrillergebied is dat al jaren bekend, maar ook muzikaal doet het gezegde opgeld. The Asteroids Galaxy Tour is namelijk afgezakt naar het koude zuiden en heeft haar eerste langspeler in ons land gelanceerd. Fruit

is de naam van dit debuutalbum.

Het Deense The Asteroids Galaxy Tour bestaat uit de harde kern Mette Lindberg en Lars Iversen. Tijdens liveoptredens wordt dit duo versterkt met Miloud Carl Sabri, Sven Meinilid, Mads Brinch Nielsen en Rasmus Valldorf. Lars Iversen is de songschrijver van de band en Mette Lindberg is de karakteristieke stem. Het succes voor de band begint met een uitnodiging van Amy Winehouse. Deze had een demo van de band gehoord en vraagt ze om op te treden in haar voorprogramma tijdens de Deense tour.

Potentiële hits

Daarna gaat het snel voor The Asteroids Galaxy Tour. Apple’s Steve Jobs hoort het nummer ‘Around the Bend’. De soundtrack bij een reclame van de Apple iPod Touch in september 2008 is het gevolg. Een single is dan ook snel gemaakt. In december 2008 zijn vier van hun nummers in een aflevering van de tv-serie Gossip Girl te beluisteren. Drie hiervan staan op het debuutalbum dat nu, een jaar later, in de Nederlandse schappen ligt. Een album met in totaal tien nummers en evenzoveel potentiële hits erop.

~

Het wordt vaak gezegd dat je van tevoren heel moeilijk kunt bepalen of iets een hit wordt of niet. Het is haast onmogelijk om te voorspellen wat aanslaat en wat niet. Het bewust schrijven van een hit is schier onmogelijk. Er bestaat geen rotsvaste definitie voor. The Asteroids Galaxy Tour lijkt deze opvatting echter tegen te spreken. Bij elk nummer op de cd heb je het idee dat dit geschreven is om een hit te worden. Fruit is geen album, maar een verzameling singles. Dat geeft meteen de sterkte, maar ook de zwakte aan van deze cd.

Verzameling

Vanaf het eerste nummer ‘Lady Jesus’ tot aan het laatste ‘Bad Fever’ hoor je de Top 40-noteringen voorbijflitsen. Dat levert echter ook een plaat op die vlak overkomt. Er zijn geen dieptepunten, maar dus ook geen hoogtepunten te benoemen. Juist door dit constante niveau komt het geheel onevenwichtig over. Het samenbrengen van ‘singles’ levert niet per definitie een geweldig album op. Als geheel valt Fruit dus een beetje tegen. Dat klinkt vreemd voor een verzameling van tien lekkere funky nummers, maar soms is het geheel gewoonweg niet meer dan de som der delen.

De nummers zijn een beetje een kruising tussen Duffy en Emilíana Torrini (‘Crazy’), hebben een vrolijke funky uitstraling met soulinvloeden (‘The Sun Ain’t Shining No More’) aangevuld met elektronische samples (‘Bad Fever’). Dit alles met een vrolijke nonchalante inslag (‘The Golden Age’). Al met al dus heerlijk luchtige nummers die lekker in het gehoor liggen. Meer is het niet, maar ook niet minder. En dat dus tien keer.

Fruit is een verzameling van tien potentiële hits geworden. Een soort Best of… maar dan in de vorm van een ‘gewoon’ album. Op zich is het een weelde dat een debuutplaat al klinkt als een verzameling grootste hits. Als het tweede album ook zo in elkaar zit wordt een uiteindelijk verzamelalbum echter nog een hele klus. Dat wordt dan een cd met ál het eerder uitgebrachte werk. Een hele toer voor dit juist ontdekte sterrenstelsel.