De cirkel is rond
En eindelijk was-ie er dan; Hypnotize, de opvolger van het afgelopen lente verschenen Mezmerize. Mezmerize werd meer dan goed ontvangen in de internationale pers, niet verwonderlijk dat er dus reikhalzend naar de opvolger van deze kraker werd uitgekeken. De muziek was al opgenomen tijdens dezelfde sessie als die voor Mezmerize, maar de band vond dat de luisteraar de tijd gegund moest worden om te wennen aan de muziek en bracht derhalve het materiaal verdeeld over twee CD’s uit. Nu is de tijd echter daar om overrompeld te worden door de “nieuwe” lading muziek die System of a Down voor ons in petto heeft.
 |
| Bron: www.systemofadown.com |
Tja, ik mag wel zeggen dat ik inderdaad bijna gehypnotiseerd de ongeveer 36 minuten aan muziek doorsta. Wat houdt mijn aandacht vast? Wat zorgt ervoor dat de band mij en straks wellicht vele anderen in zijn greep weet te houden?
Meer metal
Allereerst is het het feit dat deze helft van het tweeluik toch net iets meer “metal” klinkt dan zijn voorganger. Het sluit daar nagenoeg perfect op aan, maar heeft net even iets meer vaart, agressie en stevige hooks, waardoor je toch weer even met je neus op de feiten gedrukt wordt; System of a Down is en blijft metal!
Opener Attack! geeft meteen een goede indruk. Een snelle riff, die een deathmetalband niet zou misstaan, blaast de conus uit je luidspreker, waarna een kort rustpunt het nummer laat overgaan in een lekker stampende song. Ook het navolgende Dreaming en bijvoorbeeld een nummer als U-Fig beuken er lekker op los.
Toch poppy
Toch is het nog steeds een album dat het ook bij het grote publiek zeker goed zal doen. Hoe komt dat toch? Laatst werd mij al gevraagd wie er in godesnaam had bepaald dat System of a Down popmuziek was. Hoe kon het toch dat deze muziek zo hoog scoorde in de hitlijsten terwijl het nog steeds metal was, was de verbaasde onderbouwing van de vraag. Welnu, het viertal maakt ook op Hypnotize heel slinks gebruik van de succesformule die het op Mezmerize ook toepaste. Niet al te ingewikkelde songstructuren die, paradoxaal genoeg, toch lekker vervreemdend ingepakt worden. Is het niet door de soms vreemde uithalen van zanger Serj of de bizarre teksten (Banana, banana, banana, banana, Terracotta Pie) dan is het wel dankzij de plotselinge omslagen van agressie naar eenvoudige doch doeltreffende melodietjes. Daarnaast wordt ook de zeer sterke samenzang veelvuldig gebruikt en horen we in Dreaming soms zelfs drie zanglijnen in het refrein; slinks, indrukwekkend, prachtig! Net als het album.
Joost Festen 
