Een goede sfeer alleen is niet genoeg

Ten tijde van het tweede album van The Ponys, geproduceerd door Steve Albini, verliet Adams de groep waarin hij zich naar eigen zeggen altijd een buitenstaander gevoeld had. Als frontman van de Submarine Races heeft hij het schijnbaar beter naar zijn zin, getuige bijvoorbeeld het wat melige onderzeethema waarmee het titelloze debuut opent. En als er plaats is voor een nummer als Six Foot Two, een bij uitzondering door de bassist gezongen stukje vrolijk opgefokte punkrock, weet je dat de sfeer in de band goed is.

Geen zanger

Het Amerikaanse drietal dat zich onder de naam Submarine Races verschuilt, speelt de Britse punk die ooit door The Jam en The Clash is gedefinieerd. Op z’n best musiceert de band aangenaam losjes, zoals in One Forward, Three Back of het daarop volgende What’s a Boy. Als enige gitarist heeft Adams meer ruimte dan ooit bij The Ponys en kan hij elk pedaal indrukken dat hij wil, af en toe drums en bas alleen het werk laten doen of een onmiskenbaar uit de jaren ’60 daterend gitaarlickje doen klinken. Hij is een echte gitarist, kortom, geen zanger: de neuzelige vocalen zijn weggedrukt in de mix, de melodielijnen zijn eerder obligaat dan wat sommigen urgent zouden noemen.

Zo bezien hebben de simpeler spelende The Ponys meer zeggingskracht. Het debuut van Submarine Races draagt het signatuur van bevriende muzikanten – het speelplezier straalt van de muziek af. Maar wellicht was dat beetje animositeit van Adams’ vorige band ook nu nodig geweest om alle leukdoenerij achterwege te kunnen laten en slechts het memorabele over te houden.