Verrassend sterke show

Gehuld in een zwarte muts en een grote zwarte cape met capuchon, wat vanaf de zijkant in deze combinatie eruit ziet als een hoofddoek, komen de producer en zijn bandleden het podium op. Het geheel ziet er sober maar volmaakt uit: er zijn slechts enkele staande lampen rondom de plek waar Taylor plaatsneemt. Direct bij de eerste track, ‘Ransom Notes’, wordt het duidelijk dat dit een hele strakke set gaat worden. Elke toon klinkt perfect en de vocals zijn loepzuiver. Onwaarschijnlijk welke hoge tonen Taylor allemaal haalt.

Klassiek

De set lijkt opgedeeld te zijn in twee delen. Het eerste deel is luistermuziek met ‘Tremors’ als hoogtepunt. Dit dromerige nummer is live nog magischer dan op het album: wanneer Taylor een deel van het refrein a capella zingt is het goed te horen wat die man allemaal in huis heeft. Zijn stem is kraakhelder. Op deze momenten is het publiek muisstil. Tijdens het voorprogramma leek het weer even dat er een oer-Hollands praatpubliek aanwezig was, zoals wel vaker bij concerten. Gelukkig blijkt dit tijdens de hoofdact niet het geval te zijn, je kunt een speld horen vallen. 

‘Bloodflows’ doet mede daarom in deze ambiance een beetje klassiek aan. Het is luistermuziek pur sang, wegdromen is toegestaan. De warme elektronische tonen dringen tot het eind van de zaal door. Het lichtgebruik tijdens deze track valt erg op: er wordt goed geëxperimenteerd met de lichtpalen op het podium. Kunst en muziek vallen in één droom samen. Op het moment dat de opzwepende beat er in komt, wordt iedereen wat losser en begint het tweede deel van de set.

Dansbare beats
Wanneer Taylor ‘Tempest’ inzet en zichzelf tactisch van zijn grote cape probeert te ontdoen, trekt zijn podiumhulpje net iets te hard aan het vest dat vast zit achter de kruk. Het ijs is officieel gebroken wanneer Taylor dan met kruk en al naar achteren dondert en het publiek en ook zijn eigen crew in lachen uitbarsten. Humor heeft de Engelsman wel: ”Fuck you, Youtube. I will haunt you down!”, lacht hij naar wat filmende mensen. Hij bewaart ‘Tempest’ nog even voor later, want alleen bij het inzetten van de intro moet hij al lachen. Een bloedmooie versie van het nieuwe ‘The Chase’ komt er voor in de plaats. De zwoele beats met hier en daar een vleugje R & B geven een goede vibe over aan het publiek, dat zichtbaar geniet en meedeinst op de zachte beat.

De tweede poging van ‘Tempest’ is perfect, misschien is het maar goed dat hij na zijn lachbui even heeft gewacht. Hoewel de track op de plaat aardig dansbaar is, maakt hij er live een totaal andere, rustige versie van. Wederom zingt hij een groot deel a capella, waardoor het kippenvel strak op de huid komt te staan. Even geen beats in dit tweede, toch wel uptempo gedeelte van de show, maar puur genieten van het kunnen van een hele goede producer.

Talent

Het publiek luistert aandachtig, maar nog geen paar minuten later gaat ditzelfde publiek los op het dansbare en aanstekelijke ‘Artifice’. Dat is toch wel een beetje de kracht van SOHN: hij weet met zijn krachtige, zwoele electrobeats èn met zijn langzamere, adembenemende soulvolle tracks iedereen op elk moment van het concert te boeien. Het tempo wordt nog even opgevoerd met het dansbare ‘Lights’. De korte identieke elektronische tunes doen minimal aan. De set wordt afgesloten met de dikke bass van het strakke ‘Lessons’, een absoluut hoogtepunt van het tweede deel van het optreden, dan wel van de hele show. De bas in dit nummer dringt niet alleen door in je gehoor, maar wordt letterlijk opgezogen door elke porie van je lichaam. De tweestemmigheid in het midden van de track is perfect en valt goed samen met de dikke sound. Als toegift komen ze nog terug voor een gelikte versie van de single ‘The Wheel’. Een betere afsluiter hadden ze niet kunnen doen, het publiek geniet optimaal en gaat flink los.

Vanaf het begin tot het eind was de volledige aandacht op het podium gericht. De sobere aankleding, de duistere sfeer en de magische sound hebben hier absoluut een rol in gespeeld. De set is nagenoeg perfect: er zijn amper fouten te ontdekken en de sound is waterdicht. Daarmee komen we gelijk bij een klein nadelig puntje: sommige nummers, zoals ‘Artifice’ of ‘Ransom Notes’ waren zo strak dat er weinig onderscheid met de plaat te vinden was. Als je dan echter naar de rest van de set luistert, zoals een prachtige langzame versie van ‘Tempest’, dan is dat minpuntje alweer gauw vergeten.