Eindelijk
Een onheilspellende sfeer en een vreemd vervormde stem doen je de nekharen al kriebelen. Dan lijkt ineens de hel los te barsten en zetten we het al hijgend op een lopen. De weg kwijt in een donker bos waarvan je eigenlijk niet weet wat het precies is. Dit is niet alleen hoe Dante Alighieri zijn Divina Commedia begint, maar ook de muzikale omlijsting die de heren van Sepultura met de intro en het openingsnummer van hun nieuwe studiowerk Dante XXI aan het thema geven. Het vormt de aftrap van Sepultura’s interpretatie van één van de meest bekende middeleeuwse gedichten en eveneens een muzikaal statement waar ik niet omheen kan.
 |
| Bron:www.sepultura.com |
En ik mag wel stellen dat dat nodig was. Vroeg ik me bij Against (1998) en Nation (2001) nog af of het überhaupt wel goed zou komen met Sepultura, vond ik Roorback (2003) een leuke poging waarbij toch net dat beetje extra miste – al bij het horen van het eerst nummer van deze nieuweling gloort in mijn ogen meer hoop op een spannende luistersessie dan ik ooit had durven verwachten.
Experiment
Dante XXI ademt weer de muzikale sfeer uit van lang vervlogen tijden gemengd met het hedendaagse. Riffs die niet zouden hebben misstaan op bijvoorbeeld Chaos A.D. (1993) gaan hand in hand met de kortere hardcore-passages. Daarnaast is er ook weer plaats voor het experiment op deze plaat. Was het met Roots (1996) vooral de invloeden van tribal en de Xante-indianen, op Dante XXI gaat het een hele andere kant op. Zo horen we onder andere Oostere klanken in het nummer City of Dis, die vervolgens in het sluitstuk Still Flame weer terugkeren in een heel sferisch werk.
Zo vaart ie recht
Naast dit muzikaal experiment is er natuurlijk ook het thema dat het gehele album doorspekt. Sterker nog: daar waar de Divina Commedia opgedeeld is in de delen hel, vagevuur en paradijs is ook dit album op geraffineerde wijze in stukken verdeeld. De verschillende “Intro’s” leiden telkens het volgende hoofdstuk in, waarbij de nummers eigenlijk uit deze korte intermezzo’s voort lijken te vloeien. Na enkele dreigende cello’s barst bijvoorbeeld het nummer Ostia los in het vagevuur. En horen we daar zowaar een verbasterde Deftones-riff? Hoe dan ook, Sepultura zet met dit studiowerk iets neer dat waarschijnlijk een hoop oude fans weer op het nest zal doen terugkeren. Ik zou zelfs bijna vergeten dat er ooit een andere zanger aan het roer stond…
