Een album om lang te koesteren

Het is natuurlijk lastig een debuutalbum te evenaren als de muzikale lat zo hoog wordt gelegd. Taylors nieuwste album Love Against Death ontvangt dan ook niet louter positieve kritieken. Maar de nieuwe luisteraar die onbevangen naar het album luistert, hoort al snel dat Taylor goede liedjes combineert met een doordachte en gevarieerde uitvoering.

In de mix

Na een paar liedjes die de luisteraar nog even laten wennen, verrast Taylor bij ‘Western Intervention’ met een snelle ‘rap’. Het lijkt wel of hij hier het erfgoed van Johnny Cash mixt met de oerrappers van Sugar Hill Gang. Taylor houdt dan ook absoluut van mengen. Bij ‘Cassady’, een van de mooiste liedjes van het album, lijkt het alsof Damien Rice Gram Parsons ontmoet. Dat is een fijne combinatie die vraagt om meer, maar Taylor tapt met ‘Sixteen Tons’ alweer uit een ander vaatje. De mix van rock-‘n-roll en country lacht ons toe en ‘Ballad of a Happy Man’ doet een gooi naar het predicaat van beste onvervalste meezinger in country en western.

Toch kan Taylor ook heel fijnzinnig zijn. Het warme geluid en de voordrachtwijze van ‘Raglan Road’ met al zijn tekstuele details laat je direct grijpen naar het tekstvel bij het album. Gek genoeg is dit het enige lied waarvan de tekst niet is afgedrukt. Het blijkt dat het lied is geïnspireerd door een gedicht over een onbeantwoorde liefde van Patrick Kavanagh. Wellicht dat het daarom niet mag worden afgedrukt. Jammer, want een tekst luisteren en geheel bevatten is makkelijker met het tekstvel in de hand.

Sean Taylor en een vleugje van…

Taylor roept bij critici veel vergelijkingen op, maar slaagt er desondanks altijd in om zichzelf te blijven. Bij de albumopener ‘Stand Up’ klinkt hij met zijn hese praatstem eerst als G. Love and Special Sauce, maar daarna geeft hij toch een geheel eigenzinnige draai aan het nummer. Bij Taylor is het nooit ‘een kopie van’, maar altijd ‘Sean Taylor met een vleugje van…’ Dit vraagt natuurlijk veel veerkracht van de luisteraar, waardoor de groep die dit zal waarderen mogelijk wat kleiner zal zijn.

Het album ademt een stijl die tussen blues, folk, roots en Americana in ligt. En dan in de genoemde volgorde. Een hokje zoeken voor Love Against Death is daarom lastig. Het album zal door deze rijke mengeling van stijlen niet snel vervelen. De CD wordt bovendien nergens schreeuwerig, waardoor het een album geschikt is voor vele luistermomenten. Al met al heeft Taylor een knap stuk vakmanschap afgeleverd dat we lang mogen koesteren.