Ingewikkeld simpel

De bovengenoemde man is Raz Ohara, oftewel de Deense Patrick Rasemussen. Het bijbehorende rare orkest is The Odd Orchestra. Samen vormt dat dus Raz Ohara & The Odd Orchestra. Zo simpel kan het leven zijn. En zo simpel klinkt ook zijn muziek. Op II gaat Raz Ohara verder waar hij op het titelloze debuut gebleven was. De sfeer van het eerste album is gebleven. Zo ook de minimalistische electronische geluiden. Het geheel is echter uitgekleed tot zijn essentie. Minder muziek en minder zang. Het mooie is echter dat dit niet ten koste gaat van de knappe composities.

Fragmentarisch
Op het debuut stond al het korte instrumentale nummer ‘Fragment’. Op II krijgen we zelfs te maken met drie fragmenten. Geheel in stijl van de albumtitel respectievelijk ‘Fragment I’, ‘Fragment II’ en ‘Fragment III’ genaamd. In deze nummers zien we duidelijk de doorgetrokken lijn van het eerste album. Ook hier betreft het instrumentale intermezzo’s, maar op dit tweede album zijn ze gemiddeld twee keer zo lang als op het debuut.

Ze geven ook een duidelijk beeld van de verschuiving tussen de twee platen. Op II speelt het instrumentarium een beduidend grotere rol dan op de voorganger. Waar op het eerste album de zang van Raz Ohara nog een significante stempel op de composities drukte is er op II een bescheidener rol voor de zang weggelegd.

Logische opvolger

Op II lijkt veel meer ruimte voor experiment. Wat een logisch gevolg lijkt van de ontstaansgeschiedenis van het album. In de zomer van 2008 zat Raz Ohara wat informeel te jammen met gitarist Tom Krimi op diens terras. Dit ontspannen muziek maken van de beide muzikanten was aanleiding om de stad te ontvluchten en op het platteland muziek te schrijven en op te nemen. De geboorte van II was een feit. De ontspannen sfeer is op het hele album terug te horen.

Album II pakt de draad op van het eerste album en borduurt voort op nummers zoals ‘Fragment’ en ‘Love For Mrs. Rhodes’. Dit laatste nummer van het eerste album gaf al de richting aan waarin Raz Ohara & The Odd Orchestra zich heeft ontwikkeld. Electronische, rustieke, new age geluiden, die de luisteraar bijna in een meditatieve staat brengen. Minimale middelen in een maximale compositie. II is een stap verder op de evolutionaire trap van Raz Ohara’s ontwikkeling. Als je als luisteraar bereid bent om deze stap ook te zetten heb je ook nu weer een heerlijke plaat ter beschikking. Rest alleen nog de vraag waar Raz Ohara ons op Three mee gaat verrassen.