Muziek / Album

Lentebries

recensie: Raz Ohara and the Odd Orchestra

Het label Get Physical timmert lekker aan de weg. Na Kook Kook van Lopazz kunnen we nu genieten van Raz Ohara And The Odd Orchestra op het gelijknamige album. Maar verwacht niet een typisch dance-album zoals van Lopazz. Raz Ohara is veel melancholischer. Een beetje loungy met Ohara’s rustige stemgeluid als voornaamste kenmerk.

Raz Ohara is al zo’n tien jaar bezig met diverse muziekreleases. Deze uit Denemarken afkomstige Patrick Rasemussen woont tegenwoordig in Berlijn en schurkt al jaren tegen de elektronische dansmuziek aan. Ditmaal doet hij het wat rustiger aan in combinatie met The Odd Orchestra. Een verrassende zet voor label Get Physical, dat zich toch voornamelijk op de electro-house richt. Maar zeker geen verkeerde keus!

Op Raz Ohara And The Odd Orchestra krijgen we elf rustieke nummers voorgeschoteld die voornamelijk draaien om het zachte en zuivere stemgeluid van Ohara. Verdere geluiden zijn tot een minimum beperkt, wat een hele rustige, evenwichtige cd oplevert. Goed voor een stil moment van bezinning. Een uitstekend voorbeeld is het openingsnummer Happy Song. Hierin zetten vederlicht gitaarspel en de rustieke stem van Ohara je zonder al te veel moeite in de lentezon.

Bedje

~


Deze sfeer wordt afgewisseld met nummers als Kisses en The Case. Deze nummers leveren met hun strijkersarrangementen en electronische effecten meer muzikale diepgang, zonder te verzanden in ingewikkelde of gezochte composities. Balans is een kernbegrip van dit album. Zang, ritme en instrumentarium zijn in evenwicht en vullen elkaar aan, niets gaat ten koste van het ander. Integendeel: het versterkt elkaar. De muziek is een bedje waarop de zang heerlijk tot z’n recht komt en vice versa.

Ook komen de verschillende invloeden waaraan Ohara zijn inspiratie heeft ontleend op subtiele wijze terug in de diverse nummers. Een goed voorbeeld zijn de jazzinvloeden in het nummer Counting Days. Het karakteristieke geluid van slepende jazz brushes ondersteund het fluisterende, iets rauw aangezette, stemgeluid van Ohara. Subtiel pianospel en goed geplaatste electronische effecten geven het geheel zijn onderscheidende geluid. Dit wordt gedaan zonder dat er een opvallende stijlbreuk optreedt tussen de onderlinge nummers. Nogmaals, balans is de rode draad.

Afwijkend

Het moge duidelijk zijn dat dit een enigszins afwijkende titel vormt op het Get Physical label. In basis mag het album dan geënt zijn op de voor dit label typische elektronische muziek, maar het gebeurt op een veel ingetogenere wijze dan bij andere albums van het label. En dat pakt prima uit. De verschillende invloeden zijn op prachtige wijze verweven in een album dat een eenheid vormt. Zoek je naar balans? Zoek dan niet verder en luister naar Raz Ohara And The Odd Orchestra. Een mooi rustpunt in deze roerige tijden.