Een verlate introductie

Zijn carrière begon in Londen, alwaar hij samen met Fransesca Beard vorm gaf aan het kwartet Charley Marlowe. In 2001 stopte deze band echter en ging Piers Faccini solo verder. Dit resulteerde in het debuut Leave No Trace uit 2004 en het in 2006 door critici goed ontvangen Tearing Sky. Groot (internationaal) succes bleef echter uit. Naast solomuzikant is Piers Faccini schrijver van muziek voor televisie en schildert hij. Hij werd geboren in 1970 in Luton, Bedfordshire. Zijn vader is Italiaans, zijn moeder is Engels. Momenteel woont Piers Faccini in Frankrijk.

En dan nu…

Genoeg over achtergrond en verleden. Tijd voor de muziek op Two Grains of Sand. Het eerste wat bij het beluisteren van deze nieuwste plaat van Piers Faccini opvalt is dat het allemaal wat toegankelijker en gevarieerder is geworden ten opzichte van het voorgaande album Tearing Sky. Nog steeds hebben we te maken met de mooie rustige, ingetogen en gevoelige stem van Faccini. En nog steeds wordt deze voornamelijk ondersteund door een enkele gitaar. Maar er zit meer variatie tussen de afzonderlijke nummers op het album. Na twee meer reguliere singer-songwriternummers, ‘Two Grains of Sand’ en ‘The Wind That Blows’, komt hij bijvoorbeeld met het verrassende ‘Your Name No More’, een nummer met een lekker strak ondersteunend drumritme. Een catchy song die de onderliggende weemoedige sfeer van het album muzikaal doorbreekt.

Dat laatste is sowieso een kenmerk van Two Grains of Sand. Waar de teksten niet bepaald altijd even vrolijk zijn contrasteert de muziek met haar simpel klinkende structuur daar soms behoorlijk mee. Melancholische boodschappen verpakt in opgewekte deuntjes, een nieuw fenomeen in het werk van Piers Faccini. Daarnaast vinden we uiteraard nog steeds nummers op het album terug waar muziek en woord op dezelfde lijn zitten, maar dat voegt nu juist die eerder genoemde variatie aan het geheel toe. Iets wat we op Tearing Sky veel minder tegenkwamen. Naast de ‘hardcore’ singer-songwriternummers zoals ‘Strangers’ stuiten we onder andere ook op het met Paul Simons Graceland vergelijkbare ‘Home Away From Home’.

Beeldvorming

Het volgende fragment uit ‘Thunder Is Going To Come’ geeft een goed beeld van de aard van de teksten, terwijl de muziek varieert van rustiek gitaarspel via Afrikaanse sferen naar marsmuziek. Een combinatie die in al zijn eenvoud goed werkt:

Sometimes I don’t sleep at night
I hear the wind in the moaning trees
I wonder how my child will fare
With wars and bombs and thieves?
The thunder has begun

Met Two Grains of Sand weet Piers Faccini een lekkere luisterplaat neer te zetten. Het album lijkt ogenschijnlijk simpel in elkaar gezet, maar ondertussen weet hij met zijn stem en teksten de luisteraar wel degelijk flink te raken. Faccini lijkt met zijn derde plaat op zoek naar het succes bij het grote publiek. Dat probeert hij te bereiken door meer variatie toe te passen en toegankelijkere nummers te brengen. Dit alles zonder al te veel af te wijken van zijn eerdere werk. Je kunt jezelf tenslotte wel vernieuwen, maar je achtergrond blijf je altijd met je meeslepen. Een achtergrond die in het geval van Faccini een goede basis vormt voor wat er in de toekomst wellicht nog allemaal in het verschiet ligt. En Two Grains of Sand geeft daar al een geslaagde richting aan.