Terug in de tijd
Het Londense Piano Magic is actief sinds het midden van de jaren negentig. De band kende vele bezettingswisselingen en bracht de meest uiteenlopende muziek uit: van elektronische knoppendraaierij tot zwaarmoedige, barokke pop. Op de nieuwe plaat Ovations komen donkere new wave, Oost-Europese muziek en Marokkaanse klanken samen.
Piano Magic is altijd een band geweest die nogal op zichzelf stond en moeilijk in een hokje te plaatsen viel. In Engeland heeft de groep nooit op grote schaal waardering gekregen. Het was vooral het Europese continent dat interesse toonde. Zo bracht Piano Magic muziek uit op het Nederlandse label Staalplaat en toerde de band regelmatig door Duitsland, Nederland, België, Frankrijk, Spanje en Italië.
Oosters
Met name muziek uit Zuid- en Oost-Europa is van invloed geweest op Piano Magic. Op Ovations combineert de band deze met plechtige melancholische klanken in de stijl van Dead Can Dance, The Cure, The Chameleons, And Also The Trees en This Mortal Coil. In de albumopener, ‘The Nightmare Goes On’, horen we niemand minder dan Brendan Perry van Dead Can Dance zingen. De nog immer imponerende stem van Perry zorgt, in combinatie met Turkse percussie, viool, synthesizer en onheilspellende koorklanken, voor een indrukwekkende, bijna mystieke, start van Ovations: ‘The nightmare goes on, won’t somebody wake me’. Ook ‘March of the Atheists’ klinkt oosters en is krachtig en levendig. Alsof je over een markt ergens aan de rand van Zuidoost-Europa loopt. Een vleugje flamenco geeft het nummer ook een nog Zuid-Spanje tintje.
~
De voorliefde van Piano Magic voor donkere new wave uit de jaren tachtig leidt tot een aantal typisch klinkende nummers. Het pakkende ‘On Edge’ klinkt met zijn straffe beat wat gedateerd, maar kan tevens als een treffend eerbetoon aan een band als Cocteau Twins gezien worden. Ook ‘The Faint Horizon’ klinkt aangenaam, al speelt Piano Magic hier ook leentjebuur. Een dergelijk gezwollen, afgerond gitaargeluid kwam eerder tot ons via The Cure. Ook ‘The Blue Hour’ is een stijloefening in een artistiek jaren tachtiggeluid: een flinke galm op de gitaren en een dominante bas. Bij dergelijke nummers laat Piano Magic vorm een beetje boven compositie prevaleren, maar het resultaat weet toch te overtuigen. Dit komt vooral doordat Piano Magic authentiek klinkt en een uitgebalanceerd geluid heeft; alle invloeden van de band komen op natuurlijke wijze samen.
Ontroerend
In een aantal nummers komt het elektronische verleden van de band bovendrijven: zo eindigt het plechtstatige ‘A Fond Farewell’ met ambient/techno en stoelt afsluiter ‘Exit’ voor een groot deel op elektronica. Het is niet het meest bevredigende slotakkoord. Het tweede door Brendan Perry gezongen nummer, ‘You Never Loved this City’, zou een waardiger sluitstuk geweest zijn. De strijkers en de piano in dit nummer ontroeren, en met Perry aan het roer zou de cirkel naar openingsnummer ‘The Nightmare Goes On’ ook weer rond zijn geweest.
Hoe dan ook, Ovations is een mooie en sfeervolle plaat. Het is echter ook een album dat een sterke aha-erlebnis oproept. Als Piano Magic bij een volgende plaat iets meer van de songs en wellicht iets minder van de muzikale vormgeving uitgaat, dan kan deze band tot nog grotere hoogten stijgen.
