Het stadium veelbelovend boorbij

Hollandse muzikanten blijken tegenwoordig bijzonder creatief in het bedenken van een naam voor hun bandje. Na het onheilspellende Traumahelikopter is daar nu Mozes and the Firstborn. Deze band uit Eindhoven liet eerder al van zich horen met hun EP én single ‘I got skills’. Deze single kreeg al veel airplay en op 2 maart volgde hun langverwachte langspeler.

Nadat de band in 2010 de EP I got Skills uitbracht (die eigenlijk als demo bedoeld was) wist de band al vele trouwe volgers aan zich te binden. Die keken allemaal reikhalzend uit naar het eerste volwaardige album. Niet zelden valt dit dan tegen. Feit is in elk geval wel dat deze band met een ander album komt dat velen hadden verwacht, en dat is positief bedoeld.

Garagerock uit de kelder
Het gelijknamige debuutalbum van Mozes and the Firstborn is uitgebracht door het label Top Notch. Een label dat van huis uit vooral hiphop uitbrengt. Ook de albumcover zou overigens prima passen bij een hiphop-artiest. Met hiphop heeft de muziek van Mozes and the Firstborn echter weinig van doen. Eerder moeten we het zoeken in de hoek van de lo-fi garagerock, hier en daar opgepoetst met een vleugje psychedelica.

De band die bestaat uit vier jonge twintigers brengt met hun eerste volwaardige album een veelzijdige plaat. De plaat is donkerder en ook meer ingetogen geworden dan de eerdere single ‘I got Skills’ misschien deed vermoeden. Lo-fi wordt met speels gemak gecombineerd met gruizige garagerock. Diezelfde garage is overigens bijna terug te horen op de verschillende nummers. De plaat is echter niet opgenomen in een garage maar in de kelder van de moeder van zanger Melle Dielesen.

Het zorgt voor een serie nummers die lekker rammelen en zich direct in je oren nestelen. Popliedjes worden daarbij afgewisseld met wat meer rammelende nummers, altijd met dat aangename rauwe randje én bijbehorende ruis op de opnamesporen.

Verslavend
De muziek refereert aan bands als Pavement, Dandy Warhols en de vroege Rolling Stones. Dit zorgt ervoor dat zij overal tot hun recht kunnen komen, of dat nu een kelder, een garage, een huiskamer of een poppodium is. Mozes and the Firstborn is een band die enerzijds potentiële radiosongs produceert maar anderzijds ook ingetogen, rauwe garagerock kan brengen. Het is niet direct het soort muziek dat je de dansvloer op sleurt maar één luisterbeurt is wel genoeg om zwaar verslaafd te raken aan deze plaat.

De outro van dit geslaagde album wordt gevormd door ‘Heaven Reprise’. Een wat zwaarder nummer waaruit wederom blijkt dat Mozes and the Firstborn beslist geen lichtvoetig bandje is. Zwaardere en serieuze onderwerpen worden niet geschuwd.”I feel the pressure everyday of working for a better pace.” Ondanks deze druk heeft het hen echter niet belemmerd om een bijzonder knap en veelzijdig album af te leveren. Mozes and the Firstborn laat met hun eerste album zien dat zij het stadium van veelbelovend al voorbij zijn.