Terugkeer

Het Nijmeegse collectief onder leiding van Mike Donkers schakelt over van wat minder doorgrondelijke muziek naar een meer open structuur in de blues. Het trio bestaat, naast Donkers op gitaar en vocalen, uit Erwin ‘Lefty Zennings’ van Gestel op bas en Lorenzo Harijzer op drum. Als gastgitarist strooit de Italiaanse meester Enrico Crivellaro peper in een drietal songs. Hij is niet de enige gast die bijdragen levert: we noteren o.a. Raoul Soentken, Charly Jansen en Monic Bakker, maar Crivellaro is wel de meest in het oor springende.

Terug naar de wortels

Mike & the Mellotones hebben hun oorsprong in 1993. In de bijna twintig jaar dat Mike Donkers en zijn steeds in samenstelling wisselende band bestaat, heeft de band verschillende paden bewandeld. De formatie speelde Chicago-blues, Texas-blues, bluesrock en heeft experimenten met classic rock en southern rock achter de rug. Zo’n drie jaar geleden keerde het trio terug naar de wortels van de band: de blues. Na acht jaar weggeweest te zijn op de plaat is de tijd blijkbaar rijp om weer een bluesalbum uit te brengen. En met deze nieuwe cd 1+1=3 pakken de heren dan ook lekker uit en laten ze horen dat ze niet voor één blues-oor te vangen zijn. De afwisseling die Donkers met zijn band voorschotelt is smakelijk en zal zijn weg naar de bluesliefhebbers moeiteloos vinden.

Gevarieerd
Met het titelnummer ‘1+2=3′ gaat het album van start met een onvervalste blues. Een song die direct een stevig, maar niet onbekend onderwerp aansnijdt. Als mensen in een relatie voelen dat ze met z’n tweeën meer zijn dan een koppel is er sprake van liefde en niet van gezelschap. Op drie van de elf songs speelt grootmeester Crivellaro mee. Voor het eerst komt hij het team versterken in ‘Just A Dream’ waarin hij laat merken een prima aanvulling te zijn op het gitaarspel van Donkers.

Dat het trio niet alleen blues heeft gespeeld is te horen op ‘W-O-R-R-Y’, waar leentjebuur gespeeld wordt met countryrock, zoals we dat ook kennen van The Doobie Brothers. Het levert een niet-alledaagse mix op. Vervolgens komt in ‘Moan and Groan’ een beetje funk langs zoals Johnny Guitar Watson dat pleegde te doen. Compleet met lichte galm in de zang en rommelende baspartij. In ‘Ready Freddy!’ keert Crivellaro terug naar de blues. Ook in de afsluiter ‘Encore Enrico!’, dat zelfs naar hem vernoemd is, klimt het pittige gitaarspel op tegen dat van Mike Donkers. Het maakt 1+1=3 tot een fraai gevarieerd werkje.

Live in Nederland:
10 november Zilst Blues, Veldhoven
11 november Café de Beugel, Varsseveld