Muziek / Album

Eens een cultband, altijd een cultband

recensie: Masters of Reality/Chris Goss - Give Us Barabbas

Voor wie de naam Chris Goss geen belletje doet rinkelen en bij termen als Masters Of Reality en Desert Sessions zijn schouders ophaalt, wordt het hoog tijd om eens wat nieuwe cd’s aan te schaffen. Hier toch nog maar even een korte update dan: Masters of Reality-zanger Goss staat vooral bekend als de grote man (producer) achter de zompige, zweterige desert-rocksound van stonerband Kyuss. Afkomstig uit Palm Springs is Kyuss de voorloper van Queens of the Stone Age. Als je naar de muziek van Masters of Reality luistert, wordt duidelijk dat er sprake is van een zekere QOTSA-invloed. Op zich niet zo verwonderlijk, want Goss en QOTSA-zanger Josh Homme kennen elkaar al vanaf de tijd dat laatstgenoemde nog een tiener was.

Waar Masters of Reality op voorganger Deep in the Hole (2001) voor de dag kwam met een groovy mix van stoner en blues, heeft Goss op opvolger Give Us Barabbas de elektrische gitaar ingeruild voor een akoestische. De term ‘opvolger’ is eigenlijk niet helemaal op zijn plaats, want het gaat hier om 12 nummers die vanaf het uitkomen van het eerste MOR-album om duistere redenen op de planken zijn blijven liggen. De cd opent met het ijzersterke The Ballad of Jody Frosty. Geen idee over wie het gaat, maar het nummer rockt. Zowel muzikaal als qua zanglijn heeft het veel weg van QOTSA, maar de uitvoering is een stuk psychedelischer, meer georiënteerd op de jaren 70, denk aan een band als King Crimson. De violen klinken weemoedig, de zang vlak maar oprecht. Goss heeft sowieso geen geweldige stem, maar het gevoel waarmee hij zijn teksten zingt, maakt veel goed. Jindalee Jindalie, met een gastbijdrage van Stone Temple Pilots-zanger Scott Weiland, schijnt live een sensatie te zijn, maar op de plaat blijft het nummer naar mijn gevoel een beetje steken in goede bedoelingen. Give Us Barabbas bevat verder veel folk (Voice and the Vision) en blues (John Lennon-cover It’s So Hard), terwijl ook de naam Neil Young (Bela Alef Rose, Brown House On The Green Road) door mijn hoofd blijft spoken.

Voor de echte fan

Dit is het soort cd dat een aantal draaibeurten nodig heeft om te overtuigen. De nummers moeten de ruimte krijgen om te groeien, vooral omdat er per nummer meestal maar één thema wordt aangesneden. Dat is op zich niet erg, maar als ik na vier keer 12 nummers nog steeds twijfel, is dat meestal geen goed teken. Helaas is Give Us Barabbas daarop geen uitzondering. Toppers als The Ballad of Jody Frosty en Brown House On The Green Road worden afgewisseld met het zoetsappige Bela Alef Rose en de melige niemandalletjes Off to Tiki Ti en Don’t Get Caught By The Huntsman’s Bow (op de melodie van een kinderwijsje). En dan heb ik het nog niet eens gehad over het vreselijke achtergrondkoortje in Still on the Hill. Voor de ware Masters of Reality-fan is het melancholieke en ingetogen Give Us Barabbas een leuke aanvulling op de collectie, maar toch ben ik bang dat Goss er weinig fans mee zal winnen. Een erg leuke combinatie van 30 jaar muziekgeschiedenis, dat wel!