Tussen kunst en kitsch

M83 is Anthony Gonzalez. Deze Fransman zoekt en vindt zijn inspiratie overduidelijk in de jaren tachtig. Dit doet hij overigens al een aantal albums. Het debuut dateert uit 2001. Saturdays=Youth is alweer het vijfde album van M83 en het derde dat Gonzalez zonder zijn voormalige partner in crime Nicolas Fromageau maakte. De jaren tachtig zijn opnieuw alom vertegenwoordigd op dit album. En dan gaat het vooral om de herinnering door de ogen van iemand die het decennium alleen in zijn kinderjaren heeft meegemaakt, Gonzalez is immers slechts 26 jaar jong.

Zompig moeras

Het nieuwe album heeft meer weg van een puur popalbum dan de eerdere werken van de Fransman. De structuren van de nummers zijn helderder en meer uitgewerkt. Nog steeds zijn de elementen echter gelijk. Een zompig moeras van synthesizers waarover soms semi-poëtische teksten gedeclameerd worden. Soms verzuipt de vocale begeleiding in het moeras, dendert de song voort, waarbij er laag op laag gestapeld wordt en er een verzengende geluidscollage ontstaat als op ‘Couleurs’.

Ondanks het hoge bubblegumgehalte van sommige nummers is de muziek niet lichtvoetig te noemen. De gelaagde klanken van de gestapelde synthesizers zorgen voor een verzengend en massief geluid. Het maakt het beluisteren van Saturdays=Youth tot een intense belevenis. De synthesizertapijten zijn zacht en wollig, maar de haartjes kriebelen her en der onaangenaam op je rug.

Elf minuten

Op dit album is wel iets van de stekeligheid van vorige albums verloren gegaan, en is ingeruild voor gemakzuchtige klanken. De nummers zijn compositorisch meer een eenheid, maar af en toe is het zuurstokgehalte iets aan de hoge kant. Dan slaat de balans naar de verkeerde kant uit en klinkt M83 te glad en te kitscherig. Een verder kritiekpunt is dat de composities een enkele keer te lang voortdralen. Dit laatste bereikt een hoogtepunt, of zo je wilt, een dieptepunt aan het einde van het album. De synthesizerloop waarin het een-na-laatste nummer ‘Dark Moves Of Love’ eindigt, houdt op slotlicht ‘Midnight Souls Still Remain’ maar liefst elf minuten aan.

Goede plaat?

Wat moet je nou van dit album vinden, is Saturdays=Youth een goede plaat? Pas na het beluisteren van voorganger Before The Dawn Heals Us wordt het antwoord definitief duidelijk: niet echt. Het klinkt hard als het zo zwart op wit gedrukt staat. Toch moet je deze conclusie trekken. De zalvende synthesizertapijten en galmende gitaarklanken, daarvan zijn er genoeg op Saturdays=Youth. Daarnaast gebeurt er echter te weinig. De vorige cd kende enkele verontrustende momenten waardoor de plaat als geheel veel spannender was. Het contrast was wat die plaat zo bijzonder maakte. Op deze nieuwe cd blijven de stekeligheden bijna geheel achterwege en dringen de namen Enya en Alan Parsons Project zich net iets te vaak hinderlijk op. Een hapje van een zuurstok of een klein stukje suikerspin is best lekker. Eet je ze helemaal op, dan krijg je last van je tanden en word je uiteindelijk misselijk.