Een geolied album

Dat het album The Son of a Bluesman niet alleen onvervalste blues bevat, wordt al snel duidelijk als na de blues van het eerste nummer direct koers wordt gezet naar de soul en funk. ‘Funky Broadway’ is een oud Wilson Picket-nummer dat door Peterson vakkundig wordt voorzien van een fijn funky jasje waar de soul doorheen schijnt.

Misschien wel zijn beste
Lucky Peterson laat op dit album, dat misschien wel zijn beste plaat is sinds het uit 1990 stammende Triple Play, horen dat we met deze gitarist, organist en vocalist nog rekening dienen te houden. De kwaliteit van de songs, de uitvoering en de productie zijn van een uitermate hoog niveau.

Peterson laat ons genieten van een zestal composities van zijn eigen hand of waar hij mede componist is. De overige vijf zijn zorgvuldig geselecteerde songs van anderen, die door Peterson een interpretatie ondergaan die het album tot een geheel smeden. Toch horen we de gitarist Peterson een graantje meepikken van de vele stijlen. Op het heerlijke, door hemzelf geschreven ‘Nana Jarnell’ zou ook een Carlos Santana zijn tanden stuk kunnen bijten.

Andere signatuur 
De grommende Peterson klinkt als een leeuw in het Bobby ‘Blue’ Band-nummer ‘Boogie-Woogie Blues Joint Party’, dat weer een onmiskenbare terugkeer is naar de blues van het openingsnummer. Het door Peterson, in samenwerking met Tim Waites, geschreven ‘I’m Still Here’ neemt als titel een bijzondere plaats in op het album. Het boogiewoogienummer met blues-inslag, dat we in het midden van het album tegenkomen, is van een heel andere signatuur dan het nummer met dezelfde titel dat het album afsluit. Deze hekkensluiter is een echte gospel, geschreven door Dorinda Clark-Cole, en maakt maar eens duidelijk dat Lucky Peterson ook daar zijn hand niet voor omdraait. Ondanks de mengeling van stijlen, of juist daarom luistert The Son of a Bluesman als een uitstekend geolied album.