Intieme avond om te onthouden

In 1998 won Williams met Car Wheels On A Gravel Road een Grammy voor ‘Best Contemporary Folk Album’. Het album heeft tot de dag van vandaag niets aan kracht ingeboet. De carrière van Williams kreeg vanaf dat moment een flinke boost.

Uitglijders en hoogtepunten

Voor iedereen die zit te wachten op het Grammy-nummer ‘Car Wheels on a Gravel Road’ is de spanning er snel af. Als tweede nummer van haar set speelt Williams dit nog immer krachtige lied. Het is des te vreemder dat ze daarna bij de twee volgende nummers een uitglijder maakt bij het inzetten van haar zang. Beide liedjes starten a capella en Williams heeft blijkbaar last van een nog niet warm gezongen stem. Gelukkig is ze later in het concert beter bestand tegen de moeilijker noten. Het bijna twee uur durende optreden kent voor de fans voldoende hoogtepunten om de foutjes van het begin te doen vergeten. Dat Williams uit het zuiden komt is af en toe beter hoorbaar dan ze op haar albums laat doorschemeren. Het zijn de momenten dat de rem er wat afgaat en de stem losser is. Het vermoeden ontstaat dat ze zichzelf niet goed hoort op de monitor, een euvel waar ook de gitarist en bassist last van lijken te hebben, gezien hun bewegingen richting de technici. Het geluid in de Lage Landen-zaal van het Muziekgebouw is daarentegen perfect. Williams speelt een bloemlezing uit haar werk waarbij Car Wheels on a Gravel Road de meeste aandacht krijgt. Daarnaast probeert ze een aantal nieuwe composities uit die de honger naar nieuw werk aanwakkeren. 

Positief naklinken
‘Copenhagen’ verhaalt over het moment dat Williams in de Deense hoofdstad te horen kreeg dat haar manager in de USA was overleden. Het gevoel van ontheemdheid is de basis van de compositie. Het titelnummer van Essence krijgt een uitstekende en stevige bewerking en levert het meest uitbundige moment van de show op. Memorabel zijn de uitvoeringen van ‘Drunken Angel’ en het fraaie ‘Joy’, waarbij een van de concertbezoekers vlak voor het podium een dans opvoert alsof hij in trance is geraakt. Ook ‘Concrete and Barbed Wire’ krijgt een gloedvolle uitvoering. Wel moet de band na het eerste vers opnieuw inzetten omdat Williams even de weg kwijt is. 

Als toegiften – waarbij het publiek dicht tegen het podium kruipt op aangeven van een van de technici van Williams – speelt ze, behalve het titelnummer van haar laatst verschenen album Blessed, een fraaie uitvoering van Nick Drakes ‘River Man’. Williams laat een goede indruk achter, maar haar optreden was memorabeler geweest als ze af en toe meer beheerst had gezongen, zoals op haar albums. De balans is uiteindelijk positief, vooral door de sterke composities, het vakmanschap en de routine.