Fascinerend en frustrerend tegelijk

Fans hielden hun hart vast toen Lou Reed en Metallica aankondigden samen een plaat te maken. Voordat ze er een seconde van hadden gehoord, was Lulu al een van de meest besproken platen van 2011. Zo’n onwaarschijnlijke combinatie kon toch niets goeds opleveren?

Toen eenmaal de eerste single ‘The View’ online kwam, wisten fans het zeker: dit album zou resulteren in een nieuw dieptepunt in de toch al niet vlekkeloze carrières van beide artiesten. Dat nummer laat duidelijk horen dat de zoals gewoonlijk meer pratende dan zingende Reed totaal niet past bij de populaire metalgroep.

Toch is Reeds keuze voor Metallica niet eens zo’n vreemde. Wie bijvoorbeeld de titeltrack van Reeds terecht herontdekte album The Blue Mask (1982) kent, weet dat hij ook snoeihard kan rocken. In 2009, tijdens een concert voor het vijfentwintigjarige bestaan van de Rock and Roll Hall of Fame, bundelden ze al hun krachten voor een strakke versie van ‘Sweet Jane’. Op Lulu staat helaas niet zo’n onsterfelijk nummer als die klassieker van The Velvet Underground, maar de veelal vernietigende kritiek op dit dubbelalbum is toch niet geheel terecht.

Wedekind
Het album is gebaseerd op twee destijds controversiële toneelstukken van Frank Wedekind, Erdgeist (uit 1895) en Die Büchse der Pandora (1904), over het met seks en geweld doordrenkte leven van het meisje Lulu. Reed wilde al eerder een eigen bewerking van Wedekinds werk maken, maar na het optreden voor de Rock and Roll Hall of Fame besloot hij de hulp in te schakelen van Metallica.

Die combinatie pakt op het grootste gedeelte van Lulu niet al te best uit. Behalve het akelige ‘The View’ klinken missers als ‘Little Dog’, ‘Mistress Dread’ en ‘Pumping Blood’ vooral rommelig, met ongeïnspireerde riffs en een voorspelbare opbouw. De meeste tracks beginnen rustig om uiteindelijk een lawaaierige climax te bereiken. Een van die tracks is ‘Dragon’. De eerste zin die een vermoeid aandoende Reed uitspreekt in dat nummer is: ‘You don’t really care’. Door het gebrek aan verrassing en de wat eentonige voordacht van Reed wordt het inderdaad verdomd lastig mee te leven met het personage Lulu. Een dubbel-cd is voor deze samenwerking dan ook écht te veel.

Gelukkig zijn er ook nummers die wel de aandacht vasthouden. ‘Iced Honey’ bewijst dat de gebundelde krachten zoveel meer hadden kunnen opleveren. Een moddervette rocker die niet onderdoet voor de hoogtepunten op Reeds laatste echt goede album, Ecstasy uit 2000. Hoewel het bijna twintig minuten durende ‘Junior Dad’ vanwege de lengte wat te veel van het goede is, maakt ook die track duidelijk dat Lou Reed en Metallica niet zo ver van elkaar verwijderd zijn als je zou verwachten. Een indrukwekkende afsluiter van het album.

Onluisterbaar
Een even fascinerende als frustrerende luisterervaring, dus. Wellicht komt veel van de negatieve kritiek van Metallica-fans die een grotere rol van hun favoriete band verwachten. Hoewel Lulu zeker een gezamenlijk project is, was het misschien een beter idee geweest om het album alleen onder Reeds naam uit te brengen. Hij is tenslotte verantwoordelijk voor de meeste vocalen en alle teksten. Zijn carrière kan een flop als deze beter hebben, na platen als Mistrial, The Raven en natuurlijk het legendarische Metal Machine Music. Die dubbelelpee, gevuld met alleen maar oorverdovende geluiden, blijft ook vijfendertig jaar later voor de meesten onluisterbaar.

Ook Lulu is op veel momenten moeilijk te behappen, maar dankzij uitschieters als ‘Iced Honey’ en ‘Junior Dad’ is het gelukkig niet de verschrikking die fans verwachtten van deze samenwerking. Die hoogtepunten laten horen dat Reed en Metallica nog niet zijn opgebrand. Hopelijk maken deze rocklegendes binnenkort weer eens een ouderwets goede plaat, met of zonder elkaar.