Grote belofte, halve zegen

Hoe snel het met bandjes kan gaan bewijst Los Campesinos! In mei 2006 traden de dames en heren uit Wales voor het eerst op, om een paar maanden later al in het voorprogramma van ‘oude rotten’ Broken Social Scene te staan. In 2007 wierp de EP Sticking Fingers Into Sockets, vooral dankzij de hit You! Me! Dancing!, de band in de maalstroom van de muziekblogs. Nu ligt in februari dit jaar al een volledig debuut klaar. En tja, persoonlijk vind ik die hoge productiviteit op zich al verdacht, maar ik was absoluut bereid om deze jongelingen het voordeel van de twijfel te geven. Puur op basis van de EP zou je immers verwachten dat alle sceptici (mijzelf incluis) door Los Campesinos! als zure zeurders opzij geschoven zouden worden in hun zegetocht naar de grote podia.

Maar al bij het voorgerecht schiet meteen iets in het verkeerde keelgat. Opener Death to Los Campesinos! klinkt nog steeds wel zoals, jawel, Los Campesinos!, maar er lijkt iets veranderd ten opzichte van hun eerdere werk, en dat gevoel gaat niet weg met het verstrijken van de speeltijd. Na wat heen en weer gewissel tussen deze langspeler en de EP valt op dat de productie veel gepolijster is, en dat er wat onbevangenheid teloor lijkt gegaan ten koste van doelgerichtheid. Het verbaast me dat muziek zo anders kan klinken, terwijl de ingrediënten gelijk zijn gebleven: de aanstekelijke gitaarrifjes, puntige teksten en ongecompliceerde energie van een band met het motto anything goes, het is er nog allemaal. Of misschien is het juist niet gek, als de muziek zo afhankelijk is van de vorm. De rammeligheid en luchtigheid van de EP zijn vervangen door een volwassener popgeluid, terwijl de nummers juist sneller en simpeler lijken geschreven.

Gemaakte simpelheid

Op hun single You! Me! Dancing!, die ook op dit album staat, is het allemaal nog zo aardig. Een leuke zanglijn, een (bewust) knullig melodietje, typische popaccentjes (glockenspiel, viool): net als de meeste nummers van de EP is Los Campesinos! hier overtuigend. Vooruit, het is wel wat netjes gegoten in de mal van de huidige indie-pop, en ik moet eerlijk bekennen dat ik er hun zelfverklaarde voorbeeld Pavement niet in terughoor. Het is te hi-fi, te vrolijk en argeloos om in de buurt te komen van die luiïge alt-rockers van weleer. Maar op de kortspeler klinkt Los Campesinos! tenminste nog als een groep jonge honden die per ongeluk in een studio terecht komt en daar – geheel niet gehinderd door al te veel kennis van zaken – een leuke dag heeft. Die ongeremdheid, die naïviteit is weg op Hold on now, Youngster…. De onbedachtzaamheid is nu gespeeld, de simpelheid bewust gecreëerd mét kennis van zaken.

Die kennis zit ‘m in de productie (door Dave Newfeld van Broken Social Scene), die de muziek meer richting mainstream pop duwt dan zij hebben kan. De band heeft voor Hold on now, Youngster… een midden gekozen tussen de hi-fi gekkigheid van Architecture in Helsinki en de lo-fi van, vooruit, Pavement. Daar ligt echter een zee van ruimte, en eerlijk gezegd verzuipt de muziek daar ergens tussen wal en schip. Goede pop mag een pastiche zijn, maar Los Campesinos! is te bewust op zoek naar ‘zichzelf als indie-band’, en blijft steken in die poging. Kon je eerst nog tegenwerpen dat de charme van een band als Los Campesinos! juist is dat ze niet nadenken over dit soort dingen, dan is dat nu juist het probleem: ze hebben meer nagedacht dan goed voor ze is.