Dit blaadje verwelkt niet snel
The Leaf Label staat bij liefhebbers van avontuurlijke elektronische dansmuziek al jaren in een goed blaadje. Onlangs vierde het Londense platenlabel zijn tiende verjaardag. Reden genoeg voor een dubbeldikke verzamelaar waarop de hele artiestenstal voorbij galoppeert. Leaf heeft z’n wortels in de dance, waar platenlabels net zoveel (zo niet meer) vertellen over de soort muziek die je kunt verwachten als namen van artiesten. Goede platenlabels hebben een sterke identiteit, staan garant voor kwaliteit en schuwen de vernieuwing niet. Leaf is zo’n platenlabel.
~
Onbemind
Tien jaar geleden werd Leaf min of meer bij toeval geboren. Tony Morley, destijds publiciteitsman van cultlabel 4AD (Pixies, Dead Can Dance, Cocteau Twins) hoorde nieuw materiaal van zijn muziekvriend Graham Sutton. Die had moeite een platenlabel te vinden voor zijn futuristisch klinkende dansmuziek. Sutton maakte onder de artiestennaam Boymerang namelijk drum ’n bass. Een toen nog relatief jong, onbekend en dus onbemind muziekgenre. Morley tekende Sutton en bracht z’n debuutsingle uit. Binnen twee weken waren alle duizend handbedrukte exemplaren van de Boymerang EP verkocht.
Meer goede muziek diende zich aan, artiesten werden getekend en binnen twee jaar besloot Morley z’n baan op te zeggen en zich full-time op Leaf te storten. Tegelijkertijd runde hij in de hoofdstad de clubavond ‘Scratch’, waar de kersverse platenbaas/dj samen met Rob Young (tegenwoordig werkzaam bij The Wire) en Jon Tye (Lo Recordings) nieuwe en onbekende artiesten een podium bood. Ook Leaf was – en is – zo’n podium.
Organisch
Een breed podium, want muzikaal gezien waaiert Leaf alle kanten op. Het laveert tussen verwante labels als Warp, Compost en Morr met als enige rode draad de elektronica die de Leaf-artiesten in hun muziek verwerken. De een sampelt klassieke instrumenten (Murcof), de ander draait aan analoge synthesizers (Efterklang) of gaat met bandrecorder en microfoon bij roestige schommels zitten (Susumu Yokota).
Het eindresultaat klinkt weliswaar vernieuwend maar ook altijd warm en organisch, zo bewijzen de twee cd’s. Neem de loungachtige jazz van The Sons Of Silence in ’97, dat destijds perfect in het modieuze onthaasten paste maar ook nu nog fris klinkt. Of de trage breakbeats van het Canadees/Amerikaanse duo 310, dat op het nummer Shadow Traffic straatgeluiden combineert met reggaedub.
Een bijzondere plek neemt Susumu Yokota in. De Japanse geluidskunstenaar is in eigen land al jaren een autoriteit op ambientgebied maar heeft dankzij Leaf, dat zijn eerste platen opnieuw uitbracht, nu ook een grote schare Europese fans.
Op Check The Water wordt zowel vooruit als teruggeblikt. De eerste schijf vat de eerste vijf jaar samen, de tweede cd behandelt de recente geschiedenis van Leaf. Opvallend is daarbij dat het oude werk nog net zo verfrissend en vernieuwend klinkt als de nummers van relatief groene blaadjes als Hanne Hukkelberg, Volcano en Efterklang. En dat Leaf soms de trend zette. Zo blijkt The Rhythm! The Message? van Beige uit 1999 achteraf een regelrechte voorbode voor de recente golf aan Duitse minimal techno-platen.
Overigens is Check The Water beslist geen album voor in de clubs. Op een enkele uitzondering na is de organische elektronica vooral bestemd voor het hoofd en niet zozeer voor de voeten. Maar wat een hoop moois staat er op!
Pluk dit blaadje. Het zal niet snel verwelken.
Joost Festen 
