Muziek / DVD

Doldwaze Purcell uit Frankrijk

recensie: Le Concert Spirituel o.l.v. Hervé Niquet - Henry Purcell – King Arthur

Een toneelknecht die een aria wreed verstoort met een stofzuiger? Een dirigent in kilt die het orkest verlaat om een cabaretdeuntje te zingen? Totale duisternis op toneel én in de orkestbak? Publieksparticipatie? ‘Zijn er nog vragen? Nee, dan gaan we door met de tweede akte!’ Stuk voor stuk ongehoord in elk zichzelf respecterend operahuis. Het kan echter allemaal bij Corinne en Gilles Benizio, beter bekend als het komische duo Shirley & Dino. Samen met Hervé Niquets Le Concert Spirituel maken zij van Purcells King Arthur een lust voor oog en oor.

Met de theatermuziek van Henry Purcell zijn gemakkelijk tien cd’s te vullen, maar op zijn enige opera Dido & Aeneas na, klinkt zijn muziek slechts zelden in het theater. Verwonderlijk is dat niet: Purcell vlocht zijn muziek om de vijf bedrijven van een op zich al avondvullend toneelstuk heen. Een authentieke uitvoering zou daarom meer dan zes uur duren – geen toneel- of operagezelschap dat zich daaraan waagt.

Voorbij de tekst

~

Gelukkig zijn er zo nu en dan toch dappere pogingen Purcells theatermuziek daar te brengen waar die het best tot zijn recht komt. In ons land maakte Barokopera Amsterdam furore met ensceneringen van The Fairy Queen, King Arthur en The Tempest, waarbij regisseur David Prins radicaal knipte in de gesproken toneeltekst en dirigent Frédérique Chauvet bovendien het orkest flink uitdunde. Vloeken in de authentieke kerk natuurlijk, maar specialist Hervé Niquet maakt het nog bonter. Ook hij is van mening dat de muziek van Purcell het beste tot zijn recht komt in een theatrale context en vroeg daarom het Franse komische duo Shirley & Dino Purcells muziek te ensceneren en gaf ze daarbij de vrijheid om alle tekst overboord te gooien.

Een opmerkelijke en gewaagde stap van dirigent en het operahuis van Montpellier. Want zoals het regieduo in het begeleidende boekje al aangeeft:

Je bent gek! We weten niets van opera.
En wat maakt dat uit?

~

Nou, heel veel. Want het resultaat is een onnavolgbare voorstelling, waarin het oorspronkelijke verhaal is vervangen door een aaneenschakeling van absurdistische scènes, hier en daar de draak wordt gestoken met een al te academische benadering van barokmuziek, het ridderkoor zo uit Monty Python & the Holy Grail lijkt weggelopen, er vrolijk wordt gejodeld, de kersman uit de lucht komt vallen en het publiek vooral veel en hard moet lachen.

Het klinkt allemaal weinig respectvol en wat al te melig, maar zelfs als de dirigent Niquet zijn tempokeuze aanpast aan de schaatsers op het toneel (ja, ook dat kan hier, rondom een koelkast, dat dan weer wel), blijft hij trouw aan de noten van Purcell. Sterker, achter alle clownerie gaat een onwaarschijnlijk goed gespeelde, mooi gezongen en goed geacteerde opera schuil. Een Nederlandse tournee zit er helaas niet in, maar gelukkig is er deze voorbeeldige dvd-registratie.