Verslavende popmuziek die tegen jazz aanschuurt
Lambchop werkt met Mr. M verder aan zijn rijke oeuvre. Het album vormt een nieuwe aflevering in hun kwalitatief hoogstaande werk. Niks nieuws voor de fans. Mr. M is gewoon een uitstekend vervolg.
Lambchop maakt popmuziek die tegen jazz aan schuurt. En hun muziek lijkt haast wel besmettelijk. Iedereen die eenmaal het Lambchop-virus te pakken heeft, komt daar maar moeilijk van los. Als de stem van Kurt Wagner en de melodieën van Lambchop je eenmaal betoveren, is er geen ontkomen meer aan. Ook het nieuwe album Mr. M moet je wel weer gaan luisteren.
Crooner
Gewoon weer goed
Eigenlijk zou het album de titel dragen van het vierde nummer ‘Mr. Met’, maar dat mocht vanwege auteursrechtelijke redenen niet. ‘Mr. Met’ is namelijk ook de naam van de mascotte van het Amerikaanse basketbal team New York Mets, vandaar nu de afkorting. Bij vlagen wordt de muziek op Mr. M steeds filmischer: de zang verstomt en de melodie waaiert langzaam over de luisteraar alsof het de soundtrack is van een natuurfilm. Is dit album nu beter, anders of slechter dan wat we hiervoor in de rijke discografie van Lambchop terugvinden? Het antwoord: dit album is gewoon weer een vier sterren album. Ze zullen er geen andere fans mee winnen door een andere, opvallende weg in te slaan. Maar soms hoeft dat ook niet en is ‘gewoon steengoed’ genoeg. Hooguit komt er ooit nog een vijf sterren album uit van deze band.
Wees gewaarschuwd: als dit je eerste Lambchop-plaat wordt, wil je ongetwijfeld de hele discografie bezitten. Hun albums zijn nu eenmaal stuk voor stuk verslavend.