Muziek / Album

Tijdloos, maar zonder verrassingen

recensie: Kings of Convenience - Declaration of Dependence

De eerste associatie die onbedwingbaar opkomt na het opzetten van het nieuwste album van Kings of Convenience, is Simon and Garfunkels album Wednesday Morning 3 AM. Er zijn slechtere albums om mee vergeleken te worden! Voornoemd album is immers een echte klassieker. Of de heren deze verbinding zelf ook gelegd hebben bij het schrijven van de compositie ’24-25′ is natuurlijk maar zeer de vraag.

Het heeft vijf jaar geduurd voordat het duo Erlend Øye en Erik Glambek Bøe, dat samen Kings of Convenience vormt, met een opvolger op de proppen kwam voor hun bejubelde album Quiet Is the New Loud. Voor de liefhebbers is dat wachten nu beloond met Declaration of Dependence, een album dat, als je er weinig aandacht aan besteedt, eenvoudig wegluistert. Je droomt ermee weg of het trekt onopvallend aan je voorbij.

Lieflijk, maar geen liefdesliedjes

~


De sound van de Noren is dan wel vergelijkbaar met een van de eerste albums van Simon and Garfunkel, zoals in het nummer ’24-25′, maar staat met zijn heldere en open productie toch echt in het heden. Bij een eerste oppervlakkige luisterbeurt lijken de songs licht verteerbare liefdesliedjes of niemendalletjes. Maar als we dieper durven te spitten en beter luisteren naar de teksten, dan blijken de heren met veel meer in de weer te zijn dan alleen liefdesliedjes. Sterker nog, het gaat zelden over gelukkige liefde in deze lieflijk klinkende composities. Titels als ‘Mrs. Cold’, ‘Rule My World’ en ‘Scars on Land’ verraden al diepere teksten dan ‘ik hou van jou’. ‘Mrs. Cold’ is een venijnig liedje voor een (ex-)geliefde, ‘Rule My World’ is een aanklacht tegen oorlog en moord terwijl ‘Scars on Land’ over het vernietigen van de natuur handelt.

Geen verrassingen

De belangrijkste instrumenten op dit album zijn zonder twijfel de stembanden van Erlend Øye en Erik Glambek Bøe. Ingekleurd met akoestische gitaar, staande akoestische bas en (soms) viool geeft dit een breekbare en lichtvoetige sound. Het album kent met zijn dertien composities een egaal geluid, allen een beetje in hetzelfde tempo zonder echte stemverheffing, al is ‘Peacetime Resistance’ met het in het gehoor springende vioolgeluid net even anders dan de rest.

Als geheel is het een mooi album, al mist het soms wat scherpe randjes. Declaration of Dependence betekent een nieuw geluid in het oeuvre van Kings of Convenience. Daar waar de vorige plaat nog dansbaar was, hebben we hier te maken met een rustige plaat. Het ontbreekt echter ook aan echte verrassingen of uitschieters. Toch heeft het album een tijdloze uitstraling en doet het met weemoed verlangen naar lome avonden aan het strand. De tijd moet leren of Declaration of Dependence ook echt lang mee zal gaan. Voorlopig kan de liefhebber van rustige kwaliteitsmuziek in ieder geval even vooruit.