Zwartmagisch lekkere liefde

Twee jaar geleden verraste jazzvocalist James met zijn debuutalbum The Dreamer. De kritieken waren lovend, en niet ten onrechte. Met The Dreamer maakte James een plaat die het voor elk vervolgalbum lastig zou maken om uit de schaduw van haar voorganger te kruipen. De vraag is dan ook of dat Blackmagic gelukt is.

Jazz, soul, R&B, hiphop

Wanneer de plaat opstaat, blijkt al snel dat het lastig wordt een vergelijking te maken met The Dreamer. Blackmagic stapt grotendeels af van de genres die het debuut kenmerkten: vocale jazz à la Al Jarreau is nauwelijks meer te horen. José James lijkt zijn eigen pad te kiezen. Hoewel het onzeker is of dat de intrinsieke kwaliteit van zijn muziek ten goede komt, is het een verademing te luisteren naar R&B die niet klinkt naar hedendaags jatwerk maar die een ziel heeft.

Blackmagic onderscheidt zich als R&B-album van veel andere platen in dat genre door die ziel, klinkend als Quincy Jones in zijn gouden jaren, met een mespuntje D’Angelo. Muziek waar liefde het doel is – maar ook het middel. Met name ‘Promise in Love’ doet verlangen naar een zacht bed en betekenisvolle interactie. James zingt ontspannen maar elke noot is subtiel geplaatst. Een zacht trompetgeluid en de productie van de Japanse dj Mitsu The Beats maken het moderne liefdeslied af.

De plaat bestempelen als R&B doet Blackmagic echter tekort. In de zoektocht naar een eigen stijl tast de vocalist meerdere mogelijkheden af. Het openingsnummer ‘Code’ is daar een voorbeeld van. De track is geproduceerd door muzikaal wonderkind Flying Lotus, die een herkenbare invloed achterlaat. De beat is laidback hiphop, die volledig past in de ontspannen lijn die de luisteraar door het album voert.

Tot grote hoogten

Enige stijlbreuk is wat dat betreft de uptempo breakbeat-track ‘Warrior’. Maar waar een stijlbreuk vaak zorgt voor een omhoog getrokken wenkbrauw, laat ‘Warrior’ de klasse zien van James en zijn muzikanten. Eervolle vermelding verdient Gideon van Gelder, een van Nederlands jongste jazzparels en grootste talenten. Zijn begaafde pianospel werkt betoverend. In ‘Warrior’ excelleert hij door een kundige combinatie van een zacht Rhodes- en dwingend pianogeluid, maar ook op de rest van het album is zijn talentvolle spel te horen.

Voor fans van The Dreamer kan Blackmagic even schrikken zijn. José James stapt grotendeels af van de vocale jazz en kiest zijn pad in R&B, hiphop en soul in alle mogelijke vormen. Hij doet dat echter vanuit zijn kwaliteiten als jazzzanger, en levert een heerlijke plaat af. Wanneer men zijn debuut loslaat, luidt de enige conclusie dat er gezócht moet worden naar zwakke plekken. José James kruipt daarmee niet zozeer uit de schaduw van The Dreamer: hij tovert die schaduw weg. Blackmagic heeft voor de zanger tal van betekenissen, maar hij is er één vergeten: José James is zijn eigen zwarte magie.