Eerbetoon aan Edward ‘Duke’ Ellington

Verder is op het album de inbreng te horen van Iggy Pop en van R&B diva Sharon Jones in het nummer ‘Ain’t Got Nothin’ But The Blues’. Binnen Ellington’s multiculturele traditie, laat Jackson de Iraanse zangeres Sussan Deyhim een meeslepend ‘Caravan’ in het Farsi uitvoeren en Lilian Vieira, van Zuco 103, een zonnige en sexy Portugese versie van ‘Perdido’ aldus de officiële Joe Jackson website .

Riet en koper ontbreken
Te horen is dat Jackson is gegrepen door de muziek van Ellington. In Jackson-stijl geeft hij een volstrekt eigen kleur aan vijftien klassiekers van Ellington uit de jaren twintig tot veertig van de vorige eeuw die op het album zijn samengevat in tien nummers. In tegenstelling tot de grote orkesten van Ellington, zijn er op het album geen blazers te horen maar voeren synthesizers, vibrafoon, accordeon en strijkers de boventoon. Het resultaat is sterke eigentijdse muziek die ver af staat van de uitvoeringen zoals we die kennen van The Duke zelf.

Op het album worden vocale nummers afgewisseld met instrumentale nummers. Vooral deze laatste zijn sterke uitvoeringen, zoals ‘Isfahan’ en ‘The Mooche/Black And Tan Fantasy’. De vocale nummers kenmerken zich door het karakteristieke stemgeluid van Jackson, bijgestaan door zijn gasten.
Twee nummers, ‘Perdido’ en ‘It Don’t Mean A Thing’, werden opgenomen in Amsterdam in samenwerking met Zuco 103. De overige nummers werden opgenomen in New York waar tevens het gehele album werd gemixt.

Vergelijk met Ellington
Voor de Jackson fans die Ellington niet kennen, zal dit eerste album sinds 2004 vertrouwd klinken als vervolg op succesalbums als Night and Day, Body and Soul en Night and Day II. Diegenen die wel bekend zijn met het werk van Ellington, zullen ongetwijfeld een vergelijking trekken met de originele uitvoeringen. Wat dan opvalt, is het ontbreken van de swing die zo kenmerkend is voor het werk van Ellington. Dit geldt overigens niet voor ‘It Don’t Mean A Thing’, een nummer in de geest van het eerdere jazz-uitstapje Jumpin’ Jive.

Ondanks de medewerking van muzikanten als violiste Regina Carter and bassist Christian McBride, guitarist Steve Vai en leden van The Roots, verlang je toch naar de sax van Johnny Hodges, de drums van Sonny Greer en de piano van de meester zelf. Uitvoeringen die de tand des tijds ruim hebben doorstaan. Toch zullen ook de uitvoeringen van Jackson op dit album blijvend zijn. Ongetwijfeld zal de aanstaande tournee van Jackson in oktober en november zowel liefhebbers van Jackson als Ellington trekken.