Uit de schaduw

Was indrukwekkender, eigenlijk, want zolangzamerhand heeft deze ‘vriendin van’ (wijlen Jeff Buckley) en ex-bandlid van een hele trits muzikale grootheden met haar eigen band Joan as Police Woman een eigen plek in de spotlights bemachtigt. Live in de Melkweg stapt ze letterlijk en figuurlijk uit de schaduw.

Aanvankelijk komen de drie – Joan, drummer en toetsenist – wat moeilijk op gang. De eerste nummers glooien te veel om echt te blijven hangen, de techniek werkt ook niet mee. Het moet zweten geweest zijn achter de mengtafel, want naast een weigerend effectpedaal voor de piano willen stem en instrumenten maar niet mooi in elkaar vloeien. Voeg toe een wat ingetogen frontvrouw en de hele boel dreigt uit te draaien op een vergetelijk avondje.

Breekbaar

Maar dan neemt Joan het heft in handen, met de prachtige Bowie-cover ‘Sweet thing’ en het ingetogen ‘Flash’. Niet toevallig verlaat ze voor beide nummers haar veilige stek achter de piano om voor op het podium de gitaar op te pakken. Kwetsbaarder, rafeliger en in directer contact met het publiek komt de muziek ineens tot leven. Vooral Joans stem krijgt vanaf dat moment een veel groter emotioneel bereik dan op haar albums, waardoor een nummer als ‘Eternal flame’ nu wel echt pakt.

Joan krijgt het echt naar haar zin, en het publiek met haar. Terwijl de twee heren vanavond niets meer dan nodig doen, durft zij zich steeds een beetje meer te verliezen, tot een wilde gitaarsolo liggend op haar rug aan toe. En dan verliest ze even echt alle controle, als ze aan het begin van ‘We don’t own it’ de tekst vergeet. Pijnlijk, maar het is de inleiding tot het hoogtepunt van de avond. Ze pakt de draad zo ingetogen en verlegen op, dat de zaal collectief gegrepen is door haar breekbaarheid.

Voor een vrouw met zo veel ervaring is Joan onzeker over haar kunnen. Dat verklaart misschien haar lange staat van muzikale huurling en hang naar andermans veren (vorig jaar nog bracht ze een coveralbum uit). Hoe dan ook, zodra ze die kwetsbaarheid toelaat wordt haar spel veel beter. Nou maar hopen dat ze dat rotgevoel de volgende keer mee de studio in neemt.