Singer-songwriter… producer

Een fascinatie voor zeer uiteenlopende artiesten verklaart het eigenzinnige geluid van de 28-jarige Londenaar James Yuill. Op zijn in eigen beheer uitgebrachte debuut Vanilla Disc klinkt de invloed van Radiohead nog erg door. In zijn akoestische gitaarspel is Yuill duidelijk schatplichtig aan Nick Drake. Zijn elektronische invloeden variëren van het experimentele geluid van Aphex Twin tot de onversneden house en techno van Daft Punk en Underworld. Bovendien schaamt Yuill zich er niet voor Take Thats Gary Barlow een genie te noemen.

New Order

Ook op Movement in a Storm leidt dit alles weer tot een intrigerend geheel. Dit album bevat volledig elektronische en volledig akoestische nummers. In de meeste gevallen wordt de akoestische gitaar op een vanzelfsprekende manier in pure elektronische dancegrooves opgenomen. Zo ontstaat een behoorlijk uniek geheel, dat desalniettemin vele associaties oproept, niet zozeer met Yuills zelfverklaarde helden, als wel met New Order, the Beloved en Delphics kort geleden verschenen debuutalbum.

Die hierboven beschreven sound komt het beste tot zijn recht in de nummers ‘First in Line’ en ‘On Your Own’, twee sterke, poppy nummers met een zwoele, zomerse sfeer. Een ander hoogtepunt is ‘Sing Me a Song’. Voor dit nummer kiest Yuill een iets meer organische basis, waardoor het aansluit bij het vrolijkere werk van Tunng. ‘Foreign Shore’ en ‘Wild Goose at Night’ zijn twee akoestische rustpunten, waarop de invloed van Nick Drake nog duidelijk te horen is. Al is het leuk dat Yuill zo de nodige afwisseling op zijn album aanbrengt, deze akoestische nummers weten niet te beklijven.

Urgentie

Net als Turning Down Water for Air is Movement in a Storm een sympathieke cd geworden met paar uitschieters. Van een onverdeeld succes is helaas geen sprake. Misschien was Yuill zo gefocust op het vinden van een balans tussen zijn invloeden dat de emotionele urgentie van het materiaal op de achtergrond is geraakt. Toch is er wel degelijk sprake van ontwikkeling. De elektronische kant van de muziek klinkt iets coherenter en professioneler dan voorheen. Bovendien liggen de referenties naar de synthpop uit de late jaren tachtig er ditmaal dikker bovenop. Dit brengt Yuill in feite ook dichter bij mainstreampop.

Toch is het niet vanzelfsprekend dat met deze poppy aanpak een groot publiek zal worden bereikt. De potentiële liefhebber van Yuills muziek heeft affiniteit met zowel het singer-songwritergenre, eigentijdse dance als gladde pop. Dat is een kleine doelgroep die bovendien moeilijk te bereiken zal zijn. De komende tijd mag Yuill dus weer volop aan de bak om live zijn gedroomde doelgroep te vinden. Komende zondag is hij te zien op het Metropolis Festival in Rotterdam.