Publiek en McMorrow vriendelijk voor elkaar

Zijn nervositeit maakt het optreden soms rommelig, desondanks viel er maandagavond genoeg te genieten in Paradiso.

Terwijl het in Paradiso’s grote zaal nog onrustig en rumoerig is, laat McMorrow het beginapplaus onopgemerkt passeren. Bijna gehaast zet hij het opener ‘This Old Dark Machine’ in. Dat een behoorlijk deel van de geïnteresseerden nog in de drukke garderobe zijn jas probeert op te hangen lijkt hem niet te deren. De laatkomers haasten zich naar binnen na het horen van de eerste klanken (sommigen nog met hun jas over de arm) en verstoren het toch al bijna verloren gegane openingsnummer. Het is een jammerlijk begin van een soms rommelig optreden. Slechts bij momenten creëert McMorrow de magische intensiteit die je graag de hele show zou zien.

Vijfkoppig

Opvallend was dat de Ierse singer-songwriter ondersteund werd door een vijfkoppige band. Die keuze werkt op veel momenten uitstekend, bijvoorbeeld in ‘Sparrow and the Wolf’ en het mooie ‘Breaking Hearts’. In het energieke slotstuk van ‘From the Woods!!’ is de band op zijn best. Het moet echter gezegd dat het echt genieten wordt als de band zich terugtrekt achter de coulissen. Het hoogtepunt van het optreden is dan ook wanneer McMorrow solo Steve Winwood’s ‘Higher Love’ zingt, dat is opgenomen voor een liefdadigheidproject en momenteel op de 21^ste plaats staat in de UK charts.

Herhaaldelijk feliciteert McMorrow het publiek met de schoonheid van de stad en de zaal waarin hij speelt (‘I can’t believe I’m actually playing here’). De steeds terugkerende bedankjes en felicitaties beginnen uiteindelijk op de zenuwen te werken en doen verlangen naar de inzet van een volgend liedje. De pogingen om contact te krijgen met zijn publiek komen geforceerd over en verstoren de broze sfeer die de liedjes creëren.

Open doekjes
De soms lange tussenpozen tussen de nummers doen de dynamiek van de show geen goed. Na de inzet van een nummer duurt het vaak nog even voordat het publiek haar aandacht weer naar het podium richt. En dan, als iedereen weer oplet, etaleert McMorrow zijn klasse zelfverzekerd. Naar het eind van de avond grijpt McMorrow in ‘And If My Heart Should Somehow Stop’ en toegift ‘Early in the Morning’ zijn publiek naar de keel. Het verhult de oneffenheden van de laatste anderhalf uur. Het was misschien niet eens meer nodig: de menigte was al de hele avond mild en trakteerde de Ier kwistig op open doekjes. Hij verdiende het, maar eigenlijk pas na de toegift.

Live:
11 januari: Eurosonic/Noorderslag, Groningen
13 januari: Doornroosje, Nijmegen
14 januari: Tivoli Oudegracht, Utrecht
15 januari: Hedon, Zwolle
16 januari: Rotown, Rotterdam