Muziek / Concert

Winnaars op de autopilot

recensie: Interpol live

Interpol is de band die vorig jaar schijnbaar uit het niets vriend en vijand verraste met het door velen tot Plaat van 2002 gebombardeerde Turn On The Bright Lights. Afgelopen maandag speelde de band in een vrijwel uitverkocht Vera. Huis-DJ Ariën doet verslag…

~

De programmeur had diep in de buidel getast om de band te boeken. De jongens van Interpol behoren immers tot de elite van underground New York en Groningen is de stad in Nederland waar de meeste copies van Turn On The Bright Lights over de toonbank zijn gegaan. Een moetje dus.

Doorgestoomd

Elf uur daarvoor stond de band, volgens een technicus met wie ik aan de praat raakte, ergens op een grasveld in het zuiden van Duitsland. Meteen na het optreden in Vera zou naar Londen doorgestoomd worden. Nog één keer Europa pakken eer de hype begint te haperen. “We’re living the dream,” wordt gegrapt. Na het eind van het concert sta ik buiten met mijn platen in mijn tas een luchtje te scheppen. Naast mij houdt een maat van me een praatje met twee blondines, maar zij hebben meer aandacht voor de bandleden die af en toe langslopen met hun spullen op weg naar de grote tourbus tegenover het gebouw. Zij vragen zich serieus af bij wie zij de meeste kans maken.

Lullig

~

Maar het zijn drie meisjes van 17 die beet krijgen en een praatje aanknopen met de toetsenist. Een foto met z’n viertjes kan er zelfs van af tot hij heel opeens verveeld van ze wegloopt om zich bij de roadies een paar meter verderop te voegen. De meisjes blijven nog even bij de deur van de bus staan, twee van hen houden elkaars hand vast, nog niet zeker of hij het wel of niet lullig bedoelde. Enkele minuten voor dit tafereel klaagt de programmeur bij me over het toch nogal apathische publiek van de avond. Er had best een tweede toegift ingezeten als men wat enthousiaster was geweest. “Ik heb mijn taak gedaan en ze hier naartoe gebracht. Maar ja, als zij dan weer niks doen…” Ik vraag me af of de band wel genoeg materiaal had voor een tweede toegift.

Hipster ennui

Na het concert draai ik Exercise One van Joy Division, wat – jawel – toch uit de toon valt. Punt is dat het niet om dat Grote Desolate Gevoel gaat vanavond, ben je mal. Hits willen we. Radio 4 dan maar en de rest van de set hou ik ook vrolijk. Want lachen mag met Interpol, je kan immers weinig anders. De band heeft op het humane vlak toch geen potten weten te breken. Zij staat, zowel op de plaat als op het podium, meer voor hipster ennui dan voor urgentie. Meisjes zijn een dankbaar onderwerp maar uiteindelijk lopen er meer dan genoeg van rond, verder moet je haar goed zitten en mogen je peuken nooit opraken. Rock’n’roll is dat je aan het eind van de dag toch liever de bink op het feestje wil zijn dan dat je alleen thuis voor de TV zit en opeens besluit om je toch, zeg maar, te gaan verhangen ofzo.

Autopilot

~

Het charmante rijkeluiszoons-lachje van frontman Paul Banks sprak dan ook boekdelen. Hier stond hij, samen met zijn maatjes een niet te verliezen pot te spelen op autopilot. Doodmoe, maar wat deerde het. Banks’ stem schoot weleens tekort (je vraagt je echt af of dat zijn echte natuurlijke zangstem is of dat hij het expres aandikt, wat uiteindelijk toch ook hartstikke rock’n’roll is) en het spel miste grotendeels dat ene procent extra. Zal wel komen doordat ze die verdomde plaat onderhand wel spuugzat zullen zijn. En het klonk zo verdomde proper. Niks geen feedback. Zijn ze daar in NYC soms bang dat het aan de dure bloesjes van de meisjes gaat kleven? Ach, misschien is klinisch juist de mode, het klonk allemaal strak en tot in de puntjes uitgekiend, met een van de strakste ritmesecties die ik in tijden heb gehoord. En er waren momenten, zoals het altijd spannende middenstuk in PDA en het toch met vuur gespeelde Obstacle 1, aan het eind van de reguliere set. Het nieuwe nummer dat gespeeld werd viel ook prima in de smaak, al voegde het niets nieuws toe aan het repertoire.

Bakvisjes

Had Interpol in Vera zeggingskracht? Misschien wel bij de drie bakvisjes vooraan die mij na het concert lastig zouden vallen met verzoekjes voor Bis en The Faint, om later bij de bus hun slag te slaan bij de toetsenist. Memorabel was het dus zeker niet, maar het ging erom dat ze er hebben gestaan en dat jij en ik erbij waren. Rock’n’roll dus. Daar staat wel tegenover dat Turn On The Bright Lights momenteel voor dumpprijzen te koop staat bij de platenzaak. In Metropolis zijn ze zelfs helemaal gratis en voor niets te bewonderen. Dat heet devaluatie en is niet zo chique. Nog één keer volle bak draaien in Europa, zullen ze wel denken. Sommige bands hebben namelijk een houdbaarheidsdatum.

Dit artikel verscheen eerder deze week op de website van De Subjectivisten.