In Flames

Niet dat In Flames zoveel sterk afwijkende dingen heeft gedaan, maar het had er even schijn van dat er toch een wat andere muzikale koers zou worden gevaren. Er gingen geluiden op dat de band zich waarschijnlijk zou gaan verliezen in de toch wel aanwezige flirt met nu-metal.

Minimale elektronica

Op de twee voorgaande albums Reroute to Remain (2002) en Soundtrack to your Escape (2004) werd veelvuldig geëxperimenteerd met elektronica. Op Come Clarity wordt dit echter weer teruggebracht tot het minimum. Af en toe hoor je nog elektronische flarden boven de muziek uitdrijven, ditmaal voornamelijk als een licht ondersteunend element. Nee, de hoekige, strakke riffs knallen weer als vanouds uit de speakers. Het duurt even voor de sfeer weer wat vriendelijker wordt, maar uiteindelijk is er toch ook weer ruimte voor rustiger passages. Niks mis mee, In Flames veegt alle min of meer negatieve speculaties met gemak van de tafel.

Evanescence met ballen

Met name Take this Life, Vacuum en Terminus zijn gebaseerd op agressieve snelle riffs. Maar zoals gezegd is er ook ruimte voor een pas op de plaats, welke met de titeltrack gemaakt wordt: een ballad zoals wij die van In Flames gewend zijn die zowel in het akoestische gedeelte als in de stevigere uitloper lekker blijft slepen. Het nummer dat er op deze plaat wat mij betreft echter volledig uitspringt is Dead End. Hier horen we zanger Anders Fridén in duet met Lisa Miskovsky, een Zweedse zangeres die normaliter poppy singer/songwriter materiaal ten gehore brengt. Edoch, in dit geval klinkt deze combinatie, om de nu-metal dan maar gelijk even van de tafel te vegen, zoals Evanescence met ballen zou kunnen klinken. In Flames meldt zich hernieuwd aan het front.