(Ouwe) Hollandse nieuwe

Daar hadden ze ons bijna te pakken bij Excelsior. Vlak voor het verscheiden van 2007 loodste de platenmaatschappij het debuut van Amsterdams collectief Hospital Bombers (zonder ’the’) vrijwel ongemerkt de wereld in. Oké, dat is ietwat overdreven – ze stonden dit jaar immers wel mooi op Noorderslag. Toch valt het contrast met de recente release van ‘de nieuwe Voicst’ op, die on-Nederlands groots geplugd werd door een gezamenlijke inzet van de Nederlandse media. Deze recensie poogt als een tamelijk late lofrede, om bij u thuis een klein plekje in de platenkast vrij te doen maken voor een album dat stiekem nog beter is dan A Tale of two Devils.

Hospital Bombers bestaat uit vier muzikanten die in andere gedaantes al flink wat ervaring hadden opgedaan, maar geen van hen was ooit echt doorgebroken. De huidige aanpak lijkt een bewuste strategie te zijn en luidt: “We kennen maar drie akkoorden, en daar doen we het mee”. Nuchtere eenvoud dus, en een klein beetje valse bescheidenheid. Want Footnotes verraadt een grote kennis van popmuziek, en het album komt tot leven dánkzij simpele akkoordenschema’s en instrumentatie. Het album ademt een professionele voorliefde voor ongekunsteldheid met een flinke dosis humor. Of, zoals ze het zelf zeggen: “We houden van The Velvet Underground en pindakaas”.

Susanne Linssen vervult een spilfunctie met haar zwevende vioollijnen, tweede stem en incidentele orgelaccentjes. Zij maakt de melodieën af en contrasteert met haar warme viool de dunnige gitaar van Jan Schenk, een combinatie die Hospital Bombers een rauwige indie vibe geeft. Footnotes lijkt met weinig studiofoefjes geproduceerd, geheel in lijn met het ‘eenvoudige’ karakter van de nummers, maar vooral erg lekker: helder, droog en gedefinieerd. Er is hoorbaar veel zorg besteed aan de plaat, zonder concessies te doen aan eisen van radiovriendelijkheid en verkoopbaarheid. Juist die oprechte, sobere methode is de uitgekiende kracht van Hospital Bombers.

Ingetogen uitgekleed

Er zit een kleine keerzijde aan het wat uitgeklede karakter van Footnotes. Aan het einde van de cd sluipt de sleur er een klein beetje in, wanneer de band bewust niet probeert om het ziekenhuis plat te krijgen. Die ingetogenheid sleept echter een lichte verveling in het kielzog mee. De combinatie van eenvoudige compositie, droge opname én ingetogen spel lijkt even wat te veel van het goede. Het lukt dus niet om de intensiteit een heel album lang met zulke beperkte middelen vol te houden, al zijn die middelen nog zo bewust gekozen en duurt de plaat maar veertig minuten. Toch is deze kleine inzinking vergeeflijk, want ook in de slotnummers behoudt de band de ongepolijste eenvoud – zij het hier vooral tekstueel – die Footnotes als geheel zo sterk maakt.

Hospital Bombers weet precies wat ze doen – af en toe dus net meer dan goed voor ze is. Voor een debuut is Footnotes echter een indrukwekkend en consistent album, dat de band wat mij betreft een Grote Belofte maakt. Na de aankondiging van het definitieve einde van Caesar kunnen we ons chauvinistische hart dus troosten met deze nieuwe Hollandse trots.