Muziek / Album

Jazzpianist niet in voorhoede, wel karakteristiek

recensie: Harmen Fraanje Trio - Avalonia

Harmen Fraanje zegt geen idee te hebben waar sommige van de titels van zijn composities vandaan komen. Terwijl de pianist ze echt zelf genoteerd heeft. Toch is zijn onwetendheid legitiem, inspiratie kan immers overal vandaan komen en is lang niet altijd te traceren. Waar die toe geleid heeft is hier in ieder geval wel duidelijk, Fraanje heeft zijn creaties niet onder de tafel gestopt, maar gehuld in het album Avalonia.

Zoals veel jazzmuzikanten is Fraanje gelijktijdig in verschillende groepen en projecten bezig. Het meest in het oog springend is zijn vaste plek in het trio van

~


De nummers op deze eigentijdse jazzplaat komen alle uit Fraanjes pen, op enkele standards na. Die klassiekers hadden best achterwege kunnen blijven, gezien ook de lange duur van de cd met 75 minuten. Niemand zit te wachten op de zoveelste versie van ‘Body and Soul’, het blijft natuurlijk een fraaie song, maar Fraanjes interpretatie voegt niets wezenlijks meer toe. Hij heeft genoeg eigen materiaal van hoge kwaliteit. Goed is de afwisseling in sfeer en tempo van de tracks, terwijl die toch een eenheid vormen door de piekfijne productie van notabene de man zelf.

Fraanjes persoonlijke handschrift is beslist onderscheidend. Zijn spel kent frisheid en spontaniteit, waarbij hij als dertiger een soort jongensachtigheid bewaard lijkt te hebben, maar evenwel een mooie balans met ervarenheid en vakmanschap laat zien. Zoiets als beheerste onstuimigheid. De pianist maakt goed gebruik van de dynamische mogelijkheden van zijn instrument en is scherp en alert. Fraanjes notenkeus in improvisaties is bepaald niet alledaags en zijn timing is verrassend.

Gastvrijheid

Rietblazer Michael Moore voelt zich als gast kennelijk helemaal thuis bij het trio, want zijn inbreng klinkt erg ontspannen en is tegelijkertijd zeer aanwezig. Hij lijkt zich volkomen vrij te voelen in zijn spel. In het abstracte ‘FF’ tast hij de veelzijdige kanten van zijn klarinet af, waarbij het instrument piept als een jonge merel. Bassist Clemens van der Feen en drummer Fin van Hemmen voorzien alle harmonieën van fijne, strak ritmische patronen en zijn daarin onverstoorbaar. Zij beperken zich niet tot het leggen van een grondslag, maar delen heel democratisch in de improvisaties.

Voor wie avant-garde en freejazz een stap of zelfs een sprong te ver gaan, kan Avalonia een goede keus zijn. De plaat is niet per se experimenteel, maar wijkt toch af van het geijkte bebop- en hardbopgeluid, door onbevangenheid en eigenheid. Het onderzoekende en open karakter van de muziek kan voor veel jazzliefhebbers aantrekkelijk zijn en zal weinigen afstoten. Fraanje heeft met Avalonia een flinke stap vooruit gezet in zijn carrière en een album afgeleverd dat nog jaren meekan, want trendgevoelig is het niet.