Nieuwe aanpak, hetzelfde liedje

Met hun achtste studioalbum Sonic Highways verlaten de Foo Fighters de gebaande paden van een albumopname. Zij doen maar liefst acht studio’s aan in de VS, in plaatsen waar volgens hen Amerikaanse muziekgeschiedenis ligt. Het idee is mooi, de uitvoering valt echter wat tegen.Eerste single ‘Something from Nothing’ is misschien nog net geen typische Foo Fighters-song. Na een rustig begin volgt de opbouw naar een verrassend ingehouden refrein. Een muzikaal en funky tussenstuk, en uiteindelijk toch de kreten zoals we die van Grohl gewend zijn. Tweede single ‘The Feast and the Famine’ past wat beter in het plaatje. Erg energiek, korte zinnen, strakke stops, op twee derde tijd voor de gitaarsolo, en een knallende outro. Waar de luisteraar nu uit op moet maken dat de nummers in respectievelijk Chicago en Washington zijn opgenomen, kan alleen beantwoord worden als goed naar de songtekst geluisterd wordt. Hier vinden we citaten, opmerkingen en delen uit de verhaallijn van de aflevering die Grohl tot een tekst smeedde. De invloed van de lokale muziekgeschiedenis uit de betreffende plaats ontbreekt echter in het muzikale gedeelte.

Vooral meer van hetzelfde

‘What Did I Do?/ God As My Witness’ is vrij opmerkelijk. Het nummer stopt halverwege, waarna het wordt voorgezet met evenals bij de start zang, piano en Taylor Hawkins met een korte drumopbouw. Nu is het thema echter niet meer ‘What Did I Do?’, maar ‘God is My Witness’. Zonder documentaire als achtergrondinformatie is deze tweedeling in twee aparte liedjes niet te bevatten. Ook het langzamere ‘Subterranean’ valt iets uit de toon. De in deze track gebruikte E-bow zorgt voor een strijkerseffect, en geeft het nummer zodoende wat extra rust. Verder wordt de verwachting van knallende rocksongs volledig ingelost. ‘In The Clear’ wordt gekenmerkt door een orkestrale opening en een rockend fefrein, ‘I Am A River’ is in een wat lager tempo, maar zakt weg in verveling met een half nummer als refrein. Na een akoestische gitaarintro volgt bij ‘Outside’ hierna ook weer een wall of sound, al blijft de zang hierbij rustig.

Te vertrouwd

De Foo Fighters zeggen een nieuwe weg te zijn ingeslagen, zien deze stap als vooruitgang, en willen nooit meer ‘gewoon’ een studioalbum maken. Sonic Highways is een liefdesbrief aan de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Zonder de documentaire als acht uur durende clip is de cd echter gewoon weer een nieuw album, waarvan de band er nog zeer velen kan afleveren. Het is ook zoals de albumhoes goed weerspiegelt; bekende gebouwen laten zien waar de band geweest is, maar het oneindigheidssymbool is overal te ontdekken. De Foo Fighters draaien in een achtje met weliswaar prima, maar te weinig verrassende rock.