Muziek / Concert

Echte rockchick

recensie: Elin Ruth Sigvardsson

Op een warme zomeravond in een donker hol doorbrengen. Dat is voornamelijk weggelegd voor muzikanten. En voor diegenen die de zwoele zomeravond met liefde inwisselen voor het klamme zweet van een in een kleine ruimte samengepakte groep muziekliefhebbers. Soms is deze vrijwillige opsluiting zeer de moeite waard.

Zo ook vrijdag 25 juni in het donkere bedompte Ekko in Utrecht. Met een fantastische zomeravond aan de buitenzijde van het pand, probeerde de Zweedse Elin Ruth Sigvardsson er wat van te maken aan de binnenzijde. Dankzij bandleden die nog in Düsseldorf vastzaten, was het begin niet meteen veelbelovend. In plaats van een aanvangstijd van kwart voor negen startte het voorprogramma (Phinx) pas een half uur later. En volgens de hernieuwde planning zou mevrouw Sigvardsson niet voor half elf haar opwachting maken. Dit moest wel een spetterend optreden worden, wilde het de verloren (zomer)tijd goed kunnen maken.

Beide bands (Elin Ruth Sigvardsson en Phinx) waren deze avond aanwezig om hun cd’s te presenteren. Phinx met Good Times Ragtimes en Elin met Cookatoo Friends. Dit betekende niet alleen twee bands die blij waren hun product te mogen presenteren, het leverde ook nog eens twee volwaardige optredens op.

Phinx

Phinx

Speelse mix
Phinx was op papier dan wel het voorprogramma van Sigvardsson, ze speelden toch gewoon een vol uur lang hun speelse mix van jazz, ragtime en soul. Meer dan een prima opwarmer (alsof het niet al warm genoeg was die dag) voor Sigvardsson.

Zweedse Tori Amos
Maar dan is het toch eindelijk tijd voor de Zweedse Tori Amos, zoals Elin ook wel genoemd wordt. Maar daarmee doe je het eigen geluid van de singer-songwriter echt tekort. Met haar breekbare stemgeluid produceert ze prachtige popsongs die zo’n typisch Scandinavisch geluid met zich meedragen. Dat geluid waar je je vinger niet op kunt leggen, maar dat je altijd direct lijkt te herkennen.

Neem nu het openingsnummer van de cd: ‘Bang’. Een heerlijk liedje met hitpotentie en een clip die die potentie lijkt te onderstrepen. Het is zo’n clip die bedoeld lijkt om een grote groep potentiële fans aan te spreken. Of ‘Dead Man Walking’ met een imitatie van drumgeluiden die aan Emiliano Torrini’s ‘Jungle Drums’ doet denken.

De nummers zijn ingetogen, maar toch vrolijk; uitbundig, maar tevens intiem. Deze schijnbare tegenstellingen zijn typerend voor Sigvardsson. Zowel in haar muziek als in haar verschijning.

Elin Ruth Sigvardsson

Elin Ruth Sigvardsson

Tegenstellingen
Elin Ruth Sigvardsson heeft dan misschien een breekbaar teder stemgeluid, ze heeft de podiumuitstraling van een echte rockchick. Het is een soort Anouk, maar dan twee koppen groter. Zet daar een timide ogende achtergrondzangers in petticoat naast zoals in Ekko deze avond, en de tegenstellingen worden nog groter. En deze contrasten werken verrassend goed. Het geeft de prima nummers op de een of andere manier nog meer uitstraling. Het verhoogt alleen maar de amusementswaarde van toch al een uitstekend optreden.

Zoals de band zelf al aangeeft: ‘It’s Gonna Get Higher’ (‘Higher (supermom)’). En daar is niets van gelogen. De band weet, ondanks het gemis van het derde bandlid, een vol geluid te produceren in een helaas iets minder vol Ekko. Gelukkig komt er tegen het einde van het optreden nog iemand binnenlopen. En nog fijner is dat dit het laatste bandlid is. Met haar reiskoffertje nog bij zich, kan ze bij de laatste nummers nog even aansluiten voor extra ondersteunende zang. Wat uiteindelijk tot een heerlijke laatste uitbarsting leidt die een kroon zet op een geslaagde avond.

Twee bands presenteerden hun cd. De toeschouwers luisterden geboeid en enthousiast. En niemand maalde nog om de gemiste zwoele zomernacht.