Moordplaat?

Bij Eels draait het voornamelijk om de zanger en songwriter Marc Everett (artiestennaam E). Het is zijn melancholische zang van evenzo melancholische liedjes, die het grootste stempel drukt op de muziek van de band. De muziek zelf varieert van pop tot rock, met invloeden van blues en country. Ook op het vrolijkere werk blijft de stem van E het karakteristieke middelpunt van het Eelsgeluid, al komt dat niet zo veel voor. In 2000 nog met ‘I like Birds’.

~

Melancholiek

Dat de muziek van Eels niet altijd even vrolijk is, is wel te verklaren. Aangezien Everett verantwoordelijk is voor de teksten en de zang, hebben zijn ervaringen nogal wat invloed op het voortgebrachte geluid. Als die ervaringen een zus bevatten die zelfmoord pleegt en een moeder die kanker heeft, zijn de sombere tonen snel verklaard. Ook dit achtste album is op minder vrolijke gebeurtenissen gestoeld: de scheiding tussen Everett en zijn geliefde. Ook geen pretje.

Al meteen bij het eerste nummer van het album, toepasselijk ‘The Beginning’ genaamd, grijpt de neerslachtige stemming je bij de keel. En dat is dan nog een nummer dat over het begin van de relatie verhaalt.

She put her arms around me, gave me a kiss, and everything was beautiful and free in the beginning.

Het meer uptempo tweede nummer ‘Gone Man’ klinkt muzikaal dan misschien vrolijker, de teksten zijn dat zeker niet.

She used to love me, but it’s over now, there was this good thing that’s gone and gone, I pass the hours just to get by, talk to the dogs so I know that I’m alive.

End Times is dus niet bepaald een vrolijke plaat. En toch zijn er momenten dat je bijna een glimlach om je mond krijgt. Dat wordt veroorzaakt door de muzikale ondersteuning van de zwaarmoedige teksten. Zo wordt ‘Mansion of Los Feliz’ bijvoorbeeld door een luchtig gitaarspel ondersteund dat eerder uit een lieflijk kinderliedje lijkt te komen, dan uit een scheidingsproces.

Typisch

En zo worden we tijdens het beluisteren van End Times door het hele scheidingsproces van zanger Everett geloodst. Allemaal met dat typische stemgeluid, begeleid door bescheiden gitaarspel en het van Eels zo bekende elektronische Würlitzer-pianootje. Hiermee is End Times in eerste instantie voornamelijk een zeer herkenbaar Eels-album geworden.

Met deze meest recente plaat levert de band niet meteen haar beste werk af. Maar voor de fans van de muziek is het weer even vertouwd een traantje wegpinken bij de sombere teksten. Het enige gevaar zit hem in een overdosis Eels op een donkere winteravond. Dat zou tot een spontane stijging van de zelfmoordcijfers kunnen leiden. En dat zou jammer zijn: de plaat is namelijk zo slecht nog niet.