Half om half

David Fridlund is u misschien bekend van David & the Citizens, waarschijnlijk is dit echter niet. Fridlund is in thuisland Zweden aardig bekend. Binnen onze landsgrenzen deden David & the Citizens nog weinig stof opwaaien. In elk geval is Amaterasu, wat naar verluid in de Japanse mythologie de benaming voor de godin van de zon is, zijn solodebuut. Al moet gezegd dat dit plaatje niet zonder hulp van anderen tot stand is gekomen. Broer Joel produceert en zorgt voor het geluid, maar een grotere bijdrage levert zangeres en vriendin Sara Culler. Een prachtige bijdrage, mag wel gezegd worden. De nummers waarop zij te horen is, behoren tot de hoogtepunten van Amaterasu.

Dilemma

Maar terug naar het dilemma dat in de inleiding geschetst werd. Amaterasu is namelijk een behoorlijk schizofreen plaatje. Theatrale, bijna cabareteske pianopop wordt afgewisseld met stemmige ballades. Tijdens de dramatische episodes dringt de ranzige smaak van de musical zich op. Deze nummers zijn vormeloos en getuigen van melodieuze armoede. Het lijken geforceerde reacties op de desolate stemming die de rest van de songs uitademt. Alsof Fridlund zich krampachtig wil verzetten tegen de melancholie die aan hem vreet. Misschien is dit een klassiek staaltje van misplaatst hineininterpretieren, maar aan deze indruk kan ik me echter niet onttrekken. Wanneer Fridlund echter het tempo omlaag schroeft of de gitaar ter hand neemt, overtuigt hij wel. Before it Breaks, Circles en Then I Will Miss You zijn absolute juweeltjes waarvan je zou wensen dat de plaat er vol mee stond.

Waarom?

Blijf ik met de vraag achter waarom? Waarom een reeks prachtige staaltjes van kunde afwisselen met ondermaatse opvulsels? Waarschijnlijk is Fridlund een persoon die nogal eens van stemming veranderd. Of simpelweg bol staat van de creatieve ideeën. Geen idee, wie de man kent mag het zeggen. Wat mij betreft was dit album een fantastische EP geworden. Nu is het absoluut half om half; en dat zit ergens tussen een 5 en een 6 in. Of Fridlund een voldoende krijgt voor dit album moet je zelf maar gaan beoordelen. Of, in Fridlunds eigen woorden: “This is what it all means to me. What it means to you, you will have to explore alone.” Meer van Fridlunds woorden zijn terug te vinden op zijn weblog, waar ook een hilarische Engelse internetvertaling te vinden is van een Nederlandse recensie. Een recensie die overigens een andere conclusie heeft dan dit relaas. Ach, wat zei ik ook alweer over recensies…