Rock uit een pakje
Eigenlijk is Daughtry, de band van Chris Daughtry, alweer oud nieuws. In 2006 deed Chris (nu 27 jaar) mee aan het vijfde seizoen van American Idol. Hij eindigde als vierde, maar werd desondanks direct aangespoord om een band te vormen en een cd te maken. Zijn debuutalbum (eveneens Daughtry genaamd) kwam in november 2006 in de USA uit en werd daar een ongekend succes. Zo kwam het album direct op 1 binnen in de Billboard 200. Europa heeft een jaartje op Chris en zijn band moeten wachten. In augustus 2007 bestormde hij de Europese hitlijsten met It’s Not Over, hetzelfde nummer als zijn eerste single een jaar eerder in de USA. In de herfst van 2007 mogen we dan eindelijk ook zijn hele album beluisteren.
De muziek, het stemgeluid en de teksten van Daughtry doen bij beluisteren direct denken aan bands als Nickelback en 3 Doors Down. Niet zo verwonderlijk, want Chris zou voor het schrijven van enkele van zijn nummers met Brad Arnold van 3 Doors Down hebben samengewerkt. Deze nummers staan echter niet op dit album. Wel vinden we bekende namen als Mitch Allan (SR-71), Slash (Guns N’ Roses), Ben Moody (Evanescence) en daarnaast een hele rits reguliere co-writers in de credits. Het album werd geproduceerd door Howard Benson die eerder onder andere voor My Chemical Romance, Hoobastank en The All-American Rejects produceerde. Al deze invloeden zijn overduidelijk aanwezig bij Daughtry. Het etiket mainstream rock behoeft dan ook weinig discussie.
Het hart van Chris Daughtry
~
~
Volgens de biografie op de officiële website van Daughtry zou hij met zijn ‘pure, intense en bezielde’ muziek het ‘bijna uitgestorven ras’ van de rockmuziek ‘zijn hart hebben teruggegeven’. Dat is nogal een statement. De vraag is dan ook waar we dat hart op het album precies kunnen terugvinden. Hoewel Chris goed kan zingen en zijn lange rockuithalen goed beheerst, is de muziek niet heel bijzonder of origineel. De teksten zijn eveneens niet erg vernieuwend en hebben vrijwel allemaal een vergelijkbaar dramatisch thema: Chris heeft het moeilijk met het leven en deze wereld. Ze gaan voornamelijk over voorbijgaande liefde (Used to, Gone, Over You), maar ook over kinderen die gekidnapt worden (All These Lives) en over doorzetten als het tegenzit (It’s Not Over). Deze emotionele onderwerpen worden over een windkanon van rock met af en toe tergend catchy haakjes door Chris zijn krachtige stem ten gehore gebracht.
Maar om nu te zeggen dat hij het rockgenre van de dood gered heeft, is op zijn zachtst gezegd ietwat overdreven. Zijn moeizame ervaringen met het leven maakt hem ongetwijfeld extra aantrekkelijk voor hiervoor gevoelige vrouwen en is een garantie voor vele fans van het schone geslacht. De uitvoering is echter wel heel erg perfect, gelikt en afgestemd. Geen noot is ergens waar hij niet zou moeten zijn en de pure rauwheid die je van echte rock mag verwachten is ver te zoeken.
Mainstream rock of gewoon commercieel?
Rock of niet, het commerciële gehalte van Daughtry is onmogelijk over het hoofd te zien. Ze zijn ondergebracht bij Simon Fuller van 19 Management, die zowel de zaken van Kelly Clarkson als eerder van de Spice Girls behartigde. De band bestaat niet uit leden die Chris zelf heeft uitgezocht, maar werd voor hem gevormd. De hoeveelheid bekende en grote co-writers is voor een debuutalbum wel erg groot. Dit alles maakt Daughtry een in de USA regelmatig voorkomende fusion tussen ‘serieuze’ rock en pure commerciële exploitatie. Als je daar geen problemen mee hebt is Daughtry best heel aardig. Maar het blijft rock uit een pakje.
Bart Van Lier 
