Uit protest

Uiteraard wilde Cracker de aandacht vestigen op hun nieuwe album, dat in maart zou moeten uitkomen. Nu werden zij gedwongen deze datum te verschuiven. Uit protest bracht de band bij een onafhankelijk label hun eigen compilatie uit. Met vrijwel dezelfde nummers erop, maar met als bonus: Ain’t Gonna Suck Itself. Een klein protestliedje tegen Virgin Records.

Historie

Cracker werd in 1991 opgericht door de zanger/gitarist David Lowery. Lowery had vlak daarvoor afscheid genomen van de alternatieve band Camper van Beethoven. Er volgde een periode van wisselende bezettingen binnen de band. Vooral de drums werden door verschillende personen onder handen genomen. Maar tegen het eind van de jaren negentig werd de line-up dan toch redelijk stabiel met drummer Frank Funaro en toetsenist/accordeonist Kenny Margolis. Samen met Lowery, Hickman (gitaar) en Rupe (bas) brachten zij in 1998 Gentleman’s Blues uit. Uiteindelijk zal Victor Krummenacher Rupe nog vervangen.

Cowboy

Hoewel de grondleggers van Cracker uit het alternatieve circuit komen is Cracker zelf alles behalve alternatief. Vanaf de eerste tonen van de cd tot aan de laatste noten heb je een vreemd gevoel van herkenning. Ook wanneer je nog nooit eerder iets van de band gehoord hebt. De muziek glijdt makkelijk naar binnen. Er gebeuren geen hele spannende dingen, waardoor de muziek lang niet altijd opwindend is. Cracker laat regelmatig horen dat het affectie heeft met de countrymuziek.

Een goed voorbeeld hiervan is het meer dan negen minuten durende Euro-Trash Girl. Na een anderhalve minuut durende intro, waarin niets gebeurd, sukkelt het nummer nog acht minuten door met rustig voortkabbelende Lonesome Cowboy-gitaartjes en zeurderige zang. Gelukkig staan op deze verzamelaar ook nummers die wat meer ballen hebben. Sweet Thistle Pie zou bijvoorbeeld op een album van Aerosmith niet misstaan en Low is zo’n heerlijk relaxed nummer, waarbij je jezelf midden in een LSD-trip waant. Lekkere psychedelisch gitaargejank en teksten zoals:

Blue blue is the sun.
Brown brown is the sky.
Green green were her eyes.
A million miles a million miles.

De jaren zeventig vloeistofprojecties trekken aan je innerlijke oog voorbij bij het horen van dit nummer.

Behoudend maar ook nieuw

De band lijkt sowieso veel beïnvloed door de muziek uit het eind van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig. Big Dipper bijvoorbeeld voelt als een ouderwets Pink Floyd nummer en regelmatig steken er pianodeuntjes de kop op die zo van The Beatles afkomstig zouden kunnen zijn.

Greatest Hits Redux is een zowel een prima introductie voor degene die nog niet bekend was met het werk van deze band, maar ook een aardige toevoeging voor de fan. Zo wordt bijvoorbeeld I See the Light in de uitgebreide versie gespeeld, zoals dat in de loop der jaren tijdens de liveoptredens is ontstaan. En in Low is een intermezzo met een Egyptisch accordeon toegevoegd. Het zijn van die kleine wijzigingen die de fan kan waarderen.