Cold War Kids

Niet dat de derde langspeler van de Cold War Kids bol staat van de jingle bells of ho-ho-ho’s. De Californiërs hebben echter zoveel licht en warmte in Mine Is Yours gepompt dat zelfs voor een boreling in een tochtige kerststal de hete asem van os en ezel overbodig wordt. Warmte en zonneschijn, daar heeft toch iedereen behoefte aan in donkere wintermaanden? Blijft de vraag of ook de achterban van de Cold War Kids op zoveel gloed – lees: popmuziek – zit te wachten.

The Lion King

Deze plaat is geen kopie geworden van Cold War Kids’ vorige twee worpen. Dat wordt al meteen duidelijk op de titeltrack/opener ‘Mine Is Yours’. Nathan Willetts stem voert je mee naar Afrikaanse steppes in plaats van naar de gewoonlijke, haveloze kelders van de soulpunk. Had Elton John destijds zijn kat gestuurd, deze song had perfect kunnen dienen tot soundtrack van de Disneyklassieker The Lion King.

De vooruitgestuurde single ‘Louder Than Ever’ is traditioneel Cold War Kids-voer, maar de band klinkt nu voller en bombastischer dan ooit. Een hoge meebrulbaarheidsfactor en een baslijn die je ruggengraat van onder laat trillen: zo hoort het. Nóg een slagje geweldiger zijn ‘Into the Wilderness’ en het magnifieke ‘Royal Blue’. De Cold War Kids maken plots heavy weight poprock als hebben ze dat nooit anders gedaan.

Nog meer Kings

The Lion King/The King of Lions/Kings of Leon. François Boulangé en zijn opvolgsters mogen terecht protest aantekenen tegen deze vorm van Lingo spelen, maar het brengt ons naadloos bij de grote vraag: de Cold War Kids klinken vandaag de dag best goed en tóch lijken ze in niets op hun oudere zelf. Hoe kan dat? Het antwoord: Jacquire King. De Kids namen hun derde album op bij deze gerenommeerde producer die ook samenwerkte met Kings of Leon, Tom Waits en Norah Jones. King heeft niet nagelaten de plaat zijn persoonlijke touches mee te geven. Dat is onder andere goed te horen op ‘Finally Begin’: die sprankelende, scherpe gitaarriffjes op de achtergrond lijken als twee druppels water op de gitaarpartijen van Kings of Leon (Come Around Sundown) of Modest Mouse (Good News For People Who Love Bad News), niet toevallig twee kuddes uit Jacquire Kings schapenstal. De producer knipte en veilde verder nauwgezet alle scherpe kantjes van het oude Cold War Kids-geluid tot wat resulteerde in Mine Is Yours: een volle, verzorgde sound die zorgt voor een unieke sfeer over de hele plaat.

Een mindere helft

Terug naar de songs. Na Lingo is er nog meer ruimte voor woordspelletjes bij ‘Skip the Charades’, een makke song die de minder goede helft van Mine Is Yours inluidt. Pas na anderhalve minuut bereikt de song een aanvaardbaar niveau. Genieten maar, want op het experimentele ‘Sensitive Kid’ – soulpunk meets electropop – na valt er vanaf hier geen bal meer te beleven. ‘Cold Toes’ mag dan al wat meer neigen naar de vroegere Cold War Kids, de tirade gaat na luttele luisterbeurten al snel vervelen.

De sterkste nummers werden duidelijk bewust vooraan geplaatst, zoals wel vaker het geval is. In het algemeen klinkt Mine Is Yours bijzonder vol en tot in de puntjes uitgewerkt. Dát, en het ruime aandeel pop op de plaat zorgen voor een groot contrast met de ruwe, onafgeborstelde soulpunk van ‘Robbers & Cowards’ en ‘Loyalty to Loyalty’. De bandleden zijn naar eigen zeggen ‘stilaan volwassen geworden’, waarmee ze impliciet aangeven ook hun wilde haren en rebelattitude te verliezen. Die hard fans zullen bij Mine Is Yours mogelijk afhaken, maar de gemiddelde stadionpoprockliefhebber heeft er weer enkele knuffelberen bij.