Muziek / Album

Positieve klanken uit Spanje

recensie: Photo-Finish

Dames en heren, Camping, voor u.

~

Zet uw oren open voor een in Nederland onbekende band die verschijnt bij het Madrileense Astro Discos. Het betreft Camping uit Barcelona. Het bandje wordt door de Spaanse muziekpers omschreven als de belangrijkste band van de Spaanse underground. Ze maken hun opwachting om ook Nederland te gaan veroveren en dan komt er die ongeschreven wet: ‘slaat het in Nederland aan, dan slaat het overal wel aan.’ Mensen van Europa, zet u schrap, Camping komt naar u toe.

Photo-Finish is het wapenfeit waar Camping tijdens de herfst van het vorige jaar op zat te broeden. Het resultaat is daar en reeds ten gehore gebracht. Positieve klanken komen er vanuit allerlei windrichtingen. Dat Migala uit Madrid het bewijs had geleverd dat Spanje in de internationale muziekwereld zijn mannetje staat, mag als duidelijk beschouwd worden. Camping verstevigt het gegeven zonder enige vorm van moeite.

Post-rock, crescendo-rock of post-moderne rock is het wat Camping speelt. ‘Geef het een naam en je kunt het verkopen’, zei Tom Barman van dEUS eens in een interview. Om van de ‘wat is het voor soort muziek?’-vraag af te zijn, creëerde hokjesgeestminnend Nederland deze naam. Maar denk aan bands als Mogwai, Mono, A Silver Mt. Zion of Godspeed en u weet wat er binnen deze categorie geplaatst wordt.

Goedkope hoes

De hoes waarin de cd Photo-Finish zit opgeborgen, is er één van het nieuwe soort. De zogenaamde kartonnen hoesjes in zakformaat. Door de lage productiekosten van de hoesjes kunnen, aldus de platenmaatschappijen, de kosten voor de productie van de cd’s naar beneden, zodat men de platen tegen een lagere prijs aan de man zou kunnen brengen. De consument zal blij zijn en daardoor ook de platenbonzen en -boeren. Ook al is dit een goedkope variant van de normale hoes, en oogt het als een iets te klein uitgevallen elpeehoes, het is toch een optische aanwinst voor de gemiddelde cd-kast.

Boeiend van begin tot het eind

Ook al zijn de nummers over het algemeen instrumentaal, zoals je ook van het vergelijkbare warenmateriaal gewend bent, het album blijft van het begin tot het eind boeien. Zo nu en dan zingt of brabbelt er een man in het Spaans, Frans of Engels, om bepaalde nummers nog meer cachet te geven, maar dat heeft het eigenlijk niet eens nodig. De muziek van Camping is als de warmte van een kolenkachel en als de geur van nat gras. Photo-Finish is onvoorspelbaar en de grillige wendingen brengen altijd de vruchten waarover je het liefst zou willen dromen.

Doordat je niet goed in kunt gaan op deze Mogwai-achtige muziek, omdat woorden toch te kort schieten, raad ik de mensen aan om deze vijfmansformatie te beluisteren met de koptelefoon, omdat dan de composities van Camping het beste tot hun recht komen. Er moet niets gemist worden van deze muziek, die het speciaal moet hebben van de goede structuren, de met de ziel gespeelde noten en de warme omlijsting waarin het geplaatst wordt. Ook al is de naam Camping een voorzet voor een goede grap, de muziek is verre van grappig, maar serieus en bijna subliem. Spanje klonk nog nooit zo mooi.