Meer woeste schoonheid

Het hart van Calexico wordt gevormd door Joey Burns en John Convertino. De heren ontmoetten elkaar in 1990 toen Burns zich bij de band Giant Sand voegde, waar Convertino drumde. Toen Giant Sand in 1994 naar Tucson verhuisde vormden Burns en Convertino The Friends of Dean Martin. Na twee jaar splitsten ze zich echter af van mede-oprichter Bill Elm en werden ze een soort inhuurbare indie-ritmesectie alvorens Calexico op te richten. Dit leidde in 1996 tot hun debuut Spoke, en nu zijn we dus 12 jaar verder en 6 studioalbums rijker.

Bekend geluid

Carried to Dust biedt het hele spectrum aan Calexicogeluiden. Zoals de fluisterende zang van Joey Burns op bijvoorbeeld ‘Victor Jara’s Hands’ en ‘Two Silver Trees’ of de countryinvloeden op ‘Slowness’ en de spaghettiwesterngeluiden in ‘El Gatillo (Trigger Revisited)’, maar uiteraard ook de Spaanstalige Mariachi-sferen op ‘Inspiración’. Alle Calexico-elementen zijn present op dit zeer uitgebalanceerde album.

Burns en Convertino hebben voor Carried to Dust weer een aantal oude bekenden uit de kast getrokken. Zo maken Douglas McCombs, Sam Beam (Iron & Wine) en Pieta Brown opnieuw hun opwachting; bekenden die we na Feast of Wire een album hebben moeten missen. En hoewel het geluid op Carried to Dust voortborduurt op de ingezette lijn van Garden Ruins is met de terugkeer van deze artiesten ook een terugkeer naar het oudere werk te herkennen.

Desolaat

De lekkere filmische sfeer die we van de band gewend zijn is verpakt in rustieke liedjes met een kop en een staart. De uitgestrekte serene woestheid van ongerepte woestijnlandschappen trekken aan je geestesoog voorbij bij het beluisteren van de fluisterende zang. De tumbleweed waait door je hoofd als de klanken van Calexico aan je cd-speler ontlokt worden. Calexico weet de diverse stijlen zo goed te combineren dat al die verschillende invloeden één geheel worden: de Calexicosound. Een geluid waarbij je fantasie op hol slaat en je jezelf even in de desolate eenzaamheid van een stoffig woestijnlandschap waant. Eenzaam, maar voldaan en doordrongen van een woeste schoonheid.

Carried to Dust is een sfeervolle plaat geworden waar alle karakteristieke elementen uitgebalanceerd zijn toegepast. De rustige fluisterzang van Burns, de Spaanstalige invloeden van Jacob Valenzuela en Amparo Sanchez, de countryzang van Pieta Brown, het draagt allemaal bij aan een geslaagde plaat. De variatie in stijlen leidt juist tot een heel coherent album, dat een waardige aanvulling is op een toch al geslaagde reeks albums van deze veelzijdige band.