Muziek / Album

Vlaams-Engelse topper

recensie: Bruce Bherman - Untagged Friends

Voor velen zal Bruce Bherman een volslagen onbekende zijn. Hij heeft al vijf albums op zijn naam staan maar wist nooit echt door te breken. Met Untagged Friends zou het wel eens anders kunnen gaan.

Bruce Bherman opent Untagged Friends met de warme omhelzing van zijn liedje ‘Dreams’, dat weldadig langs de oren glijdt. Zijn prettige, donkere stem is geschikt om even bij weg te dromen. Untagged Friends is een dubbelalbum dat hij opnam samen met muzikanten uit België en Nashville, gedurende een periode van intense samenwerking en veelvuldig pendelen tussen de studio in Brussel en The Beech House studio in Nashville. Als producer zat Mark Nevers aan de knoppen, bekend van Andrew Bird, Lambchop, Calexico en Tindersticks, en dat is te horen. De sound van Bherman past perfect in het rijtje bands dat Nevers eerder produceerde, maar heeft voldoende eigenheid om Bherman een plaatsje te laten verdienen tussen die grote namen.

Klassieken

~


De Engelse Vlaming Bherman weet een internationaal geluid neer te zetten dat zeer volwassen en uitgebalanceerd klinkt. Zijn begeleiding bestaat uit piano, gitaar (akoestisch en elektrisch), staande bas, elektrische bas, drums en percussie. Het algemene tempo ligt redelijk laag met enkele uitschieters, maar het album vliegt nergens uit de bocht. Dat Bherman zijn klassieken kent is duidelijk te horen aan zijn sound. Toch probeert hij een eigen geluid neer te zetten en de mix van stijlen net even anders toe te passen.

Soms dringen vergelijkingen zich op bij het luisteren naar zijn liedjes. Zo komt de herinnering aan Tom Robinson bovendrijven bij het luisteren naar ‘Darkened Canyon’. En dan speciaal diens bescheiden hit ‘Listen to the Radio’ uit de eerste helft van de jaren tachtig. Je hoort geen kopie maar er is wel sprake van een zekere verwantschap. Op een ander moment is het net of er een jonge Joe Jackson zingt maar Bherman is milder dan Jackson in zijn jonge jaren was. Het eerste deel van het dubbelalbum sluit af in dezelfde stijl als waarmee het album begon. ‘To the Office’ heeft dezelfde laidback en warme stijl als het openingsnummer.

Bijtend

De tweede cd opent met het melancholieke ‘Ill Wait for You in Line’, een compositie die met de harmonische achtergrondzang van Cortney Tidwell net een tikje extra heeft. Dat Bherman ook bijtend en scherp kan zijn, horen we onder andere op ‘I Was Smiling’, waar hij klinkt als Iggy Pop in een lagere versnelling. De warme, weldadige deken is verdwenen maar Bherman biedt nog wel dezelfde gedegen kwaliteit.

Na enkele luisterbeurten wordt steeds duidelijker dat Bherman twee cd’s lang kwaliteit biedt en dat we hier te maken hebben met een bijzonder sterk, soms melancholiek album dat het verdient om door een groot publiek gehoord te worden. Een plaat die garant staat voor vele uren luisterplezier.