Tegen de stroom in
Do You Like Rock Music? klinkt – geheel tegen het huidige popidioom in – groots en meeslepend, maar verraadt al snel dat er heel veel moois onder het nogal bombastische jasje zit. British Sea Power levert met dit laatste album wat spanning in ten opzichte van eerder werk, en krijgt in ruil daarvoor een prachtig stuk ambachtelijk rockwerk terug.
Voor iemand die is opgegroeid in de jaren ’90 heeft Do You Like Rock Music? in eerste instantie een nogal afschrikwekkende productie. Het is gelikt, groots en gladjes, zoals veel te veel muziek uit dat tijdperk waarin men nog het vertrouwen had dat een goed mengpaneel garantie was voor goede muziek. Vreemder dan dat nog, British Sea Power brengt ons die ongegeneerde studio-grandiositeit zonder een statement te lijken maken over muzikale grootsheid zelf. In een tijd waarin muziek gemaakt wordt die zo bewust, haast obsessievelijk ingaat op haar afkomst en de stijlmiddelen uit de popgeschiedenis klinkt hun muziek op eerste gehoor hopeloos gedateerd. Doen de heren van British Sea Power gewoon alsof hun neus bloedt en alsof “Y2K never happened“, of is het juist een bewuste stijlkeuze?
Nationale erfgoed
~
~
O, hoezeer houden deze Britten van hun Britse gitaarversterkers, hun Britse voorvaders, hun upper middleclass intellectualisme. En nee, dit is geen verwijt van navelstaren, eigenlijk is het een verademing. In een tijd waar de ene grote Engelse band nog smakelozer en universeler klinkt dan de andere durven deze heren daadwerkelijk met hun nationale erfgoed aan de slag. Op hun debuut The Decline of British Sea Power was dat nog vooral de (vroege) jaren ’80 – Joy Division en Echo & The Bunnymen – om op opvolger Open Season wat op te schuiven naar Britse new-wave. Deze derde cd klinkt overwegend luchtiger dan het eerdere werk, en leidt de heren qua geluid meer richting Pulp-territorium; niet alleen klinkt de zang af en toe wat lijzig en onthecht, ook de band klinkt strakker en nauwkeuriger: rock zonder echt ruig te zijn. Maar wat moeten we dan met die titel?
Met Do You Like Rock Music? stellen deze Britten ons naar eigen zeggen de vraag wat ‘rock’ (lees: goed, ofwel volgens de heren “José Mourinho, Winston Churchill en Wayne Coyne”) is in de wereld en wat ‘niet rock’ (lees: slecht, ofwel “U2, hongersnood en Jennifer Lopez”) is. Do You Like Rock Music? geeft eigenlijk een opvallend gematigd antwoord: je moet kunnen genieten van het moment zonder vragen te stellen (het mantra van opener All in it), dús voetbal en zuipen (Waving Flags), maar ook maatschappelijk betrokken zijn (immigratie vanuit de nieuwe EU-landen in hetzelfde Waving Flags). Stoor je dus niet aan (genre)regels, het ‘goede’ in het leven is rock. Muzikaal hoor je die boodschap ook terug: er wordt lekker gerockt zonder al te veel remmingen, maar toch klinkt de noeste arbeid en het schrijverstalent van de heren door elk nummer heen. Het album is dan ook zeer goed uitgebalanceerd, en verveelt absoluut nergens, ook niet na lange tijd.
Perfecte balans
~
~
Qua sfeer is iets van de expressieve energie van het debuutalbum The Decline of British Sea Power naar binnen gekeerd, die zijn weg gevonden heeft naar beter (samen)spel: de band klinkt strakker en behendiger dan ooit, met veel intelligente accentjes en subtiele afwisselingen. British Sea Power heeft een groot talent voor het vinden van de juiste balans tussen de kern van een nummer en haar muzikale omlijsting. Nergens op Do You Like Rock Music? schieten de heren door naar een van de uitersten, met Atom als beste voorbeeld: het zou een – tamelijk goedkoop – hitje kunnen zijn in de handen van populistische Britpoppers, een geheugenpenetrerend nummertje dat mijn dementerende oma nog tot eigen irritatie zou nafluiten. British Sea Powers kunnen én ambitie reikt echter verder, want de heren weten het nummer in tijd en ruimte uit te rekken tot een groots en meeslepend verhaal. Solo’s ontbreken vrijwel volledig; het album drijft op de pure kracht van de nummers zelf.
Met Do You Like Rock Music? lijkt British Sea Power een eigen koers te hebben gevonden, tegen de stroom in van het woelige vaarwater van de Engelse popmuziek, waardoor het album wint aan coherentie ten opzichte van zijn voorgangers. Een opmerkelijke constatering, wanneer je weet dat het album in drie verschillende landen en met meerdere producers is opgenomen. Blijkbaar wisten deze Britten precies wat ze willen bereiken, want dit album lijkt een vrijwel foutloze eenheid te zijn. Minder spannend misschien, maar wel net zo mooi als hun debuut. Koop hem gewoon, en je weet meteen wat je op de zomerfestivals dit jaar in ieder geval niet mag missen.
