Blues is de boodschap
BENG! 27 September lag hij in de winkel, het allernieuwste en inmiddels zevende album van Jon Spencer en zijn Blues Explosion: Damage. Oplettende fans hebben hier in augustus al een voorproefje van kunnen horen tijdens een eenmalig optreden in Nederland, wat bovendien live op de radio te horen was. Maar wat is er toch met hun naam gebeurd? Geen paniek, de kleine verandering in de bandnaam (voorheen: Jon Spencer Blues Explosion) is geen reden om je zorgen te maken. Volgens de immer in zwart leer gehulde voorman zelf is er eigenlijk helemaal geen sprake van een naamsverandering, aangezien het trio altijd al de Blues Explosion heeft geheten en het nooit een soloproject geweest is. Er is ook zeker geen sprake van veranderingen in het geluid van de band. Gelukkig maar, want Damage klinkt precies zo explosief en in your face als we van de bluesrockers gewend zijn.
~
En dat is maar goed ook, want van het bekende Blues Explosion-format van zweet, geiligheid en gitaren (waar heb je een bas voor nodig?) wordt niet afgeweken. Volgens de hoes is wat je in handen hebt, zelfs “de moeder aller Blues Explosion-albums”. Zou dit geluid dan de essentie van de Blues Explosion treffen?
Veelzijdig
Dat is niet zo’n hele rare gedachte. Damage klinkt namelijk meer blues dan de meest recente voorgangers van deze plaat, waarop de Blues Explosion zich iets meer heeft toegelegd op soul. Toch is deze invloed zeker nog zeer aanwezig, net als rhythm & blues, garage, rockabilly, hiphop, funk, een snufje surf en – wat we nog niet eerder hoorden bij de Blues Explosion – hier en daar wat elektronische effectjes. Een ander bewijs van de grootse veelzijdigheid van de heren Spencer, Simins en Bauer is de productie van dit album. Opnames vonden plaats in niet minder dan vijf verschillende studio’s. Ook imposant zijn de namen die aan het album hebben meegewerkt: onder andere David Holmes, DJ Shadow (productie), James Chance, Chuck D en Martina Topley Bird (gastvocalen).
Testosteron
Deze aanpak heeft een hele krachtige plaat opgeleverd. We worden gelijk bij het eerste nummer al overdonderd door de titelsong Damage, broeierig, stomend en met het libido van Hendrix. Over libido gesproken, de hele plaat is doordrenkt van testosteron. Meisjes worden meermalen verleid met hitsige krachttermen. Het instrumentale nummer Rivals zou regelrecht afkomstig kunnen zijn uit een Tarantino-film. Spencer gromt als een Captain Beefheart in Rattling en krijst in Fed Up And Low Down. In Help These Blues preekt hij ons echter weer toe, als door de duivel op de hielen gezeten. En elke keer zo sexy en sleazy! Het laatste nummer van de plaat worden we nog getrakteerd op een stelletje smerige gitaren, zodat niemand de boodschap van de Blues Explosion licht zal vergeten. Spencer: “I have moved Heaven and Earth to bring you people this message! These blues are gonna kill me!”
