Sprint naar goud

 

In Tivoli de Helling presenteerde Blaudzun dit nieuwe album voor het grote publiek. En dat publiek kwam dan ook in groten getale naar het Utrechtse popodium gesneld om zijn komst persoonlijk mee te maken.

 

Demarrage

Na het eerste album Blaudzun lijkt de zanger-gitarist met zijn tweede plaat een kleine demarrage geplaatst te hebben. Niet alleen wat media-aandacht en positieve kritieken betreft, maar ook wat betreft de muziek zelf. Er is bijna nergens een negatieve klank over dit tweede album te vinden en de plaat scoort lekker op de luisterpaal van 3voor12. Zelfs De Wereld Draait Door had hem in het programma. Altijd een teken dat de grotere massa de muzikant begint te ontdekken.

Maar ook muzikaal heeft Blaudzun een versnelling ingezet. Was het titelloze debuut nog gevuld met rustige ballads en ingetogen emotionele nummers, Seadrift Soundmachine is vergeleken met deze opoefiets al een echt racefietsje. Al vanaf het eerste nummer ‘Sea Wolves’ bemerk je het lichtere en snellere momentum van de plaat. Vooral bij een nummer als ‘Jezebelle’ valt dit verschil op, door het lekker bombastische einde van het nummer.

 

Veelzijdig genieten

Wat blijft, is het bijzonder geslaagde geluid dat Blaudzuns stembanden verlaat. Niet alleen op de plaat klinkt de hoge zuivere stem van de zanger zeer indringend, ook op een regenachtige zondagmiddag op een koud podium in Utrecht laat deze stem niets te wensen over. De volgorde van de gespeelde nummers verschilt met die van het album, maar kwalitatief doet het stemgeluid niet onder voor die van de cd. Een feit dat het publiek zeker kan waarderen, wat vooral blijkt bij de opvoering van één van de rustigere liedjes: ‘Wolf’s Behind the Glass’. Terwijl Blaudzun zichzelf begeleidt met een enkel, niet versterkt, piepklein gitaartje, zingt hij half naast de microfoon zijn teksten. Het publiek luistert ademloos toe om maar niets te missen.

Verder brengt Seadrift Soundmachine ons naast het bekende stemgeluid uiteraard weer de tweede zang en het gitaarspel van Johannes’ jongere broer Jacobus. Maar ook een trompet en een accordeon ontbreken deze keer niet. Voeg daar nog drums en strijkers aan toe, en je krijgt een beeld van de veelzijdigheid van dit tweede album. Met nummers die variëren van het Zita Swoon-achtige ‘Midnight Room’ tot ‘Jezebelle’, dat niet had misstaan op een plaat van Radiohead, is het dus veelvuldig en veelzijdig genieten.

 

Puntenklassement

Er is echter één klein probleem met Blaudzun en zijn live optreden. Deze man is zo bezig met zijn muziek, dat hij nauwelijks beseft dat hij het voor een (betalend) publiek ten gehore brengt. Van enige interactie met de toehoorders is geen sprake. Zelfs na de plichtmatige toegift is het te veel moeite om even de luisteraars te bedanken voor hun komst op deze sombere zondagmiddag. Zonder verder een enkel woord aan hen vuil te maken, verdwijnt de zanger met zijn band van het toneel. Dat hij toch heeft genoten, mogen we iets later via Twitter van hem vernemen. ‘Beter laat dan nooit’, zal hij gedacht hebben.

Voor publieksvriendelijkheid wint het muzikaal eenzijdigere, maar vele malen charmantere voorprogramma Rue Royale de tussensprint. Maar op de finishlijn geeft de muzikale volwassenheid van Blaudzun dan toch de doorslag. De winnaarstrui wordt na een eindsprint én een fotofinish om de schouders van Blaudzun gedrapeerd.