Opener en lichter
.
Ruim tweeënhalf jaar na het bejubelde ~
Na een stevige start van het album met ‘The Hair Song’ en ‘Old Fangs’ zijn we toe aan een rustpuntje. Bij ‘Radiant Hearts’ gaat het gas er even af en dringt zich een herinnering aan de klassiekers van The Moody Blues op, met name door de manier waarop het orgeltje wordt gebruikt. Deze compositie zal de luisteraar doen opkijken. Het is een van de opvallendste tracks op dit derde album van Black Mountain.
Bij ‘Rollercoaster’ is er een sterke vergelijking met ons eigen DeWolff te maken. Dit komt natuurlijk door de stevige psychedelische setting van het intro: Hammondorgel en heftige gitaren in een stevige muur van geluid. ‘Let Spirits Ride’ heeft een sterk jaren-zeventig-geluid dat zijn wortels heeft in de muziek van Manfred Mann’s Earth Band. De ballad ‘Sadie’ sluit het album waardig af: gevoelig en versierd met harde mokerslagen, synthesizer soundwaves en akoestische gitaar. Black Mountain weet te verwarren en tevens het gevoel op te roepen van ‘nog een keer!’
Toegankelijker
Black Mountain is erin geslaagd om met Wilderness Heart een album te brengen, dat nog steeds de oude invloeden van Led Zeppelin, Pink Floyd en anderen uit het einde van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig herbergt, maar dat in tegenstelling tot de eerdere albums minder zwaar op de maag ligt. Door een lichter geluid en kortere composities vraagt de band minder van de luisteraar. De boog staat minder lang gespannen. De compactheid van de muziek heeft overigens niet geleid tot verarming van het geluid. Oude fans zullen niet teleurgesteld zijn.
Wilderness Heart is de meest toegankelijke plaat van Black Mountain tot nu toe. Klonken de twee voorgangers nog relatief somber, de productie van dit nieuwe album is lekker open en licht. Toch is het wederom van een dusdanig hoog artistiek niveau, dat het album lonkt naar een plaatsje op de jaarlijstjes.
Henri Melaanvuo 
