Muziek / Concert

Intens melancholisch

recensie: Bill Callahan

.

In een uitverkocht Paradiso speelde maandag 10 februari Bill Callahan. Hij voerde veel werk uit van zijn laatste cd, Dream River, en drie eerdere cd’s, maar ook ouder werk dat hij uitbracht onder de artiestennaam Smog. Zijn warme baritonstem brengt een melancholisch gevoel teweeg. De aard van zijn liedjes maakt de avond aangenaam monotoon; het lijkt alsof je twee uur naar één fantastisch nummer geluisterd hebt.

Toch vliegt de tijd snel en verveelt de muziek geen moment. Het publiek in de zaal blijft stil tot het einde, op een uitroep van herkenning na. Iedereen zit in een soort flow. Callahan, de hele avond gezeten op een stoel, richt zich nauwelijks tot het publiek, kondigt geen nummer aan of af en stelt alleen de drie medespelers voor, te weten Matt Kinsey op gitaar, Jamie Zuverza op bas en Adam Jones op drums. Als een mantra klinken zijn teksten de gedurende avond.

Verwoestend gitaargeluid
Alle songs zijn op dezelfde wijze opgebouwd: gitaar en zang van Callahan zelf met ondergeschikte maar perfecte begeleiding van zijn medespelers. Vervolgens mag met name Kinsey helemaal los gaan. In zijn eentje vervangt hij zowat alle overige instrumenten die we kennen van de albums. Hij doet dit met een verwoestend gitaargeluid, reverb, feedback en overdrive. Op zo’n moment wisselt Jones zijn brushes voor paukenstokken en gaat ook Zuverza voluit. Maar zodra Callahan begint te zingen wordt het rustig en is de sfeer van de albums er weer.

Improviseren
De keuze van de setlist is eigenlijk perfect voor de avond. Het zijn de beste nummers van de laatste jaren: ‘Drover’, ‘One Fine Morning’ en ‘America!’ van het album Apocalypse en ‘Javelin Unlanding’, ‘Winter Road’ en ‘Riding For The Feeling’ van Dream River. Uit zijn tijd als Smog speelt hij ‘Dress Sexy at My Funeral’ van het album Dongs of Sevotion. Helemaal feest is het bij de cover ‘Please Send Me Someone To Love’, een oud bluesnummer van Percy Mayfield, waarbij Callahan met zijn mondharmonica nog een extra dimensie toevoegt. Elk van de muzikanten lijkt in dit nummer om de beurt improviserend zijn eigen weg te gaan, ruimte die ze van de meester ook fors krijgen. Dit zijn de absolute hoogtepunten van een bijzondere avond.