Ben Harper beroert vele snaren (en harten)

Het kost enige moeite om in het labyrint van de Utrechtse zaal de juiste stoel te vinden, maar de prachtige vormgeving en prima akoestiek maken veel goed. Met een witte hoed op en gehuld in een groene houthakkersblouse, zet de rijkelijk getatoeëerde Ben Harper de avond klein maar gloedvol in met enkele liedjes uit zijn beginperiode, zoals het instrumentale ‘#3’ en ‘Welcome To The Cruel World’. Een muzikale tijdspanne die wordt gekenmerkt door akoestische, op folk georiënteerde songs, met fijnzinnig gitaarspel en gezongen met een sensitieve stem. In het vervolg van de avond passeren veel van de muzikale invloeden die Harper sindsdien absorbeerde. Hij speelt zonder begeleidingsband, maar de aanwezigheid van een piano, een vleugel, en een aanzienlijke rij gitaren geven het podium toch nog enig cachet.

Machtig

Ben Harper is een veelzijdige zanger/gitarist die in zijn 25-jarige (!) carrière reeds vele muzikale zijpaden bewandelde. Country, folk, blues, bluegrass, gospel, soul, jazz, wereldmuziek, reggae, (hard)rock: het klinkt allemaal door op zijn albums. Maar zijn handelsmerk is en blijft het virtuoze gitaarspel op de Weissenborn; het machtige geluid van de slide-gitaar resoneert majestueus in de uitverkochte Grote Zaal van TivoliVredenburg. Op zijn geliefde instrument speelt hij het Indiaas gekruide ‘Better Way’, ondersteund door tabla’s uit een speaker, en een langgerekt, indrukwekkend instrumentaal stuk. Ook Leonard Cohens ‘Halleluja’ krijgt, aan het eind van het concert, een bewerking met behulp van de ‘schootgitaar’. Het is een van de hoogtepunten van de avond, en Ben Harper krijgt het publiek nog stiller dan het al was.

Moeder

Het aantal keren dat de Amerikaanse muzikant vanavond van instrument wisselt (al dan niet bijgestaan door een mannetje dat in de coulissen verdwijnt en even later weer opduikt), is niet te tellen. Tijdens een moment van wachten zegt hij (niet onhumoristisch) tegen de zaal: “This is normally the moment that I introduce the band.” Steun uit onverwachte hoek komt er van zijn moeder, die het plankier betreedt om samen met haar zoon een drietal, niet geheel geslaagde, countryliedjes te zingen. Beter op dreef is Ben Harper in songs als het vinnige ‘Excuse Me Mister’ (op elektrische gitaar), het ingetogen ‘Lifeline’ (op slide-gitaar), en het klassiek getinte ‘Power of the Gospel’ (op Spaanse gitaar, microfoonloos en zittend vlak voor het publiek). Harpers attitude is tegelijkertijd zelfbewust/arrogant als introvert/verlegen. Wel lijkt hij met de jaren iets toegankelijker te zijn geworden op het podium — tussen de liedjes door vertelt hij een paar anekdotes en grappen.

Van Rickie Lee Jones covert hij ‘Loving You Is My Masterpiece’ (“I love her version better.”), en het bluesy ‘I Trust You To Dig My Grave’ stamt af van zijn samenwerking met Charlie Musselwhite. Ook op piano en vleugel kan Harper aardig uit de voeten, getuige de mooie ballad ‘Fade Into You’ (een lied van Mazzy Star), en het theatrale ‘I’m Trying Not To Fall In Love With You’. In het luchtige, jazzy slotstuk, ‘Suzy Blue’, worden ook de snaren van de ukelele nog even beroerd.

Ben Harper toont vanavond wederom zijn veelzijdige muzikale talent. Als zijn magnifieke optreden in TivoliVredenburg een voorbode is van wat er nog gaat komen in de nieuwe Utrechtse zaal, kan de muziekliefhebber zijn borst alvast nat maken…