Muziek / Album

Gedurfd en verfrissend

recensie: Belleruche - The Express

.

De liefhebbers van eigentijdse soulmuziek hebben Belleruche allang ontdekt. Nu moet de rest van de wereld hen nog in de armen sluiten. Met de sterke tweede plaat The Express moet zelfs nieuwe belangstelling kunnen ontstaan voor het debuut. Belleruche weet een spannende groeiplaat neer te leggen. Zelfs na vele rondjes gaat The Express niet vervelen. Geen gemakzuchtige tweede plaat maar een gedurfd en verfrissend album.

Het trio Belleruche bestaat uit DJ Modest (draaitafels), Ricky Fabulous (gitaar) en Kathrin deBoer (zang). In 2007 debuteerden ze met het erg aanstekelijke Turntable Soul Music dat vooral herinneringen opriep aan Massive Attack. Massive Attack-lid Daddy G draagt Belleruche een warm hart toe, evenals collega-dj Norman Jay. Het debuut was een mooie mengeling van soul en een vleugje hiphop. Lekker in het gehoor liggend en bijna niet uit je cd-speler te krijgen. Het trio stond daarom voor de moeilijke opgave om dit debuut van een waardige opvolger te voorzien. Daar zijn ze echter zeker in geslaagd!

Invloeden en de geest van…

~


Door het toevoegen van wat ruwe kantjes en het versmelten van hun sound met wat bluesy klanken, weten de geluidstovenaars van Belleruche te verrassen. In plaats van door te gaan op de ingeslagen weg voegen ze nieuwe dimensies toe. The Express heeft wel enige draaibeurten nodig om je te laten wennen aan de nieuwe, zeg maar uitgediepte, sound. We worden hier getrakteerd op songs, die lijken op die van bijvoorbeeld Portishead in de jaren negentig, maar dan vertaald naar het hier en nu. Luister naar ‘Scratch My Soul’ en je hoort de sound, waarvan je hoopte dat Portishead die zou bieden op hun meeste recente album. De stem van Kathrin deBoer heeft dezelfde uitwerking als die van Beth Gibbons, ze is melancholiek, hartverwarmend en soms ijzig tegelijk. De invloeden van Massive Attack zijn nog steeds voelbaar maar zijn minder sterk aanwezig dan op het debuutalbum.

Luister naar ‘Goose Blues’ en voel de geest van John Lee Hooker. Niet alleen de titel, ook de verwijzing in het gitaarspel naar een grootheid als John Lee Hooker is hét bewijs van de blueselementen in de soul- en hiphop-pot van Belleruche. Het daaropvolgende ‘Like 4 the Hard Way’ was eigenlijk bedoeld om op voorganger Turntable Soul Music te staan en dat is dan ook direct te horen: het sluit met het hoge soulgehalte naadloos aan op het debuut.

Denk vooral niet dat Belleruche niet origineel is. De band roept dan wel herinneringen en vergelijkingen op; de leden zijn wel degelijk vooral zichzelf. Ze smeden met hun dansbare muziek vol soul- en bluesinvloeden een sound die wel herinneringen oproept aan anderen maar ruim voldoende nieuwe inzichten laat horen.

Luistertrip
Het lekkere van The Express is dat je de cd direct achter Turntable Soul Music in je cd-wisselaar kunt stoppen en als één luistertrip kunt beleven. Deze tweede plaat heeft genoeg eigen karakter om absoluut niet te gaan vervelen. Naast de eerdergenoemde nummers is er de mooie ‘blazersopening’ van ‘Late Train’ en de geslaagde afsluiter ‘You’re Listening to the Words’: wonderschoon, door de atmosferische gitaarklanken en toverkunsten met de draaitafels.

We kunnen stellen dat Belleruche met The Express een degelijk tweede werkstuk heeft afgeleverd. Muziek die je maar moeilijk in een hokje kunt stoppen: soul met een vleugje hiphop en wat rauwheid van de blues. Laten we maar niet proberen een naam voor deze nieuwe muziekstijl te verzinnen, want Belleruche zal zich op het derde album wel weer verder ontwikkelen.