Een bescheiden doorstart

Doordat Kings of Leon hun tour vorige zomer snel afbrak, had voorprogramma Band of Horses opeens tijd om over om liedjes te schrijven. De nieuwe plaat zou snel af moeten zijn. Nu, een jaar later, is dit het geval. Voorganger Infinite Arms was een moeilijk album om te maken. Het proces duurde twee jaar en zorgde voor een bijna-bankroet. Dit album werd met een stuk meer rust live opgenomen op tape, onder de vaardige vingers van de -voor hen nieuwe- producer Glyn Johns (o.a. Dylan, Rolling Stones, Emmylou Harris).

Geen stijlbreuk
Het andere opnameproces zorgt echter allerminst voor een stijlbreuk. Zo zijn er behoorlijk wat overeenkomsten te vinden met het vorige album. Neem ‘Knock Knock’, de single van dit album. Het liedje wordt gekenmerkt door een flink tempo en een opgewektheid die zeker in het begin naar het extatische neigt. Gecombineerd met de typische Amerikaanse twang in de stem van zanger Ben Bridwell en een mooie opbouw naar het refrein is het een lekkere albumopener. Dezelfde optimistische toon kwamen we ook tegen bij bijvoorbeeld ‘Dilly’ en ‘Compliments’ van Infinite Arms.

Van melancholie naar positivisme 

De breuk met het verleden zette zich in na Cease to begin. Waren de eerste twee albums nog  voorzien van melancholische, wat zwaarder aangezette, maar wonderschone nummers als ‘The Funeral’, ‘Is There a Ghost’ en ‘No One’s Gonna Love You’; bij Mirage Rock is daar weinig sprake van. Op dit album staan zeker ook rustige nummers. Neem ‘Long Vowels’, een bijna klassieke countrysong, op de hoge zangstem na, met slide guitar. ‘Slow Cruel Hands of Time’, dat zeer zuiver gebracht wordt en waarin de zanger ons mee terug neemt naar zijn jeugd, tapt uit hetzelfde vaatje. Vooral het ritme en tempo zorgen ervoor dat liedjes nergens echt een zware lading krijgen. Bij laatstgenoemd nummer gaan de gedachten al snel naar Crosby, Stills and Nash, waarbij ook duidelijk de folkrock invloed van deze heren te horen is.

Horse With No Name
Om nog even op dit (ruiter)pad te blijven, bij ‘Dumpster World’ moet je je best doen niet aan ‘A Horse With No Name’ van America te denken. Halverwege het nummer slaat de positieve kijk op de wereld om naar een negatievere kijk. Zachte samenzang maakt plaats voor rock, stoer ingeluid met een verwrongen schreeuw. Dat geeft het nummer nog wat eigens. Het nummer ‘Shut- in Tourist’ drijft op samen- en achtergrondzang en een kort thema en deze ingrediënten blijken genoeg te zijn voor een mooi liedje.

Uitschieter op het eind
Band of Horses heeft met Mirage Rock een uistekend album in handen, al zijn er op dit album ook wat minder originele nummers. De zang van Bridwell, de meerstemmigheid en mooie harmoniën zorgen echter zeker voor een prettig indie/alt country/folkrock album. Pas na enkele keren luisteren komt het album goed tot zijn recht. De echte uitschieter wordt bewaard voor het laatst, met ‘Heartbreak 101’. De plotseling lage stem, de strijkers tussen de coupletten en de oprechtheid komen bij dit nummer echt binnen. Iets wat nummers op de eerste twee albums toch nog net iets vaker deden.

6 november in Vredenburg, Utrecht