Bloed, zweet en tranen

We waren wel benieuwd naar die jongens van Archie Bronson Outfit. Het verhaal gaat dat ze door de baas van het hippe Domino Records getekend werden op basis van anderhalf concert. Dit voorjaar kwam het debuut Fur op de markt, een album waarvan 8WEEKLY concludeerde dat het een in potentie erg goede band is, maar dat Fur wat te saai en weinig afwisselend is om van begin tot eind te boeien. Maar goed, als Domino Records-baas Laurence Bell de jongens tekent op basis van anderhalf concert, dan moet dat toch wat zeggen? Het eerste nummer (en ook de opener van Fur) beloofde veel: wat een lekker nummer is Butterflies! Groovy, hard en lekker: “I only need you!”. Maar dán; helaas kwam het er maar half uit. De Archies speelden strak de nummers van hun plaat, maar doordat ze nauwelijks een appearance hebben, blijft het vonnis over Fur ook hier overeind: hoewel er veel moois is te horen, is het toch een beetje te weinig om van begin tot eind te boeien. Nog steeds is Archie Bronson Outfit een band die in potentie een hoop moois kan gaan maken, maar ze zullen moeten werken aan de performance en de overbodige stukken inkorten of weglaten. (RV)

Maniakaal

Daarna was het de beurt aan The Hunches. Hoewel. Ineens zit er een onbekend gezicht achter het drumstel die begint te hakken en (een poging doet tot) zingen. En hij wordt ook nog begeleid door een paar Hunches? Er wordt verbaasd rondgekeken. Na dit intermezzo van tien minuten, waarbij een roadie op drums zijn kunnen liet zien, betraden The Hunches het podium. Drie mannen en een dame. Ze speelden hun nogal maniakale trashgarage al eens vaker in Vera. Misschien stelde dat zanger Hart Gledhill genoeg gerust om van het podium te stappen en op de grond te gaan liggen kronkelen. Dit terwijl gitarist Chris Gunn op het podium bluesy interpozen bleef afwisselen met volkomen doorgeslagen gitaarriffs en drummer Ben Spencer en (charmante) bassiste Sarah Epstein onverstoord voor de strakke basisritmen zorgden. De goed ontvangen albums Yes. No. Shut It en het recent verschenen Hobo Sunrise (beide op In The Red) werden beide aangedaan. Uiteindelijk zag het publiek Gledhill tegen het einde weer terug, die nogal onbehouwen op een olievat ging rammen. Na een ongelukkige botsing met zijn instrument ramde Gunn in het laatste nummer een scheur in zijn wenkbrauw, die hem overigens niet zou beletten een toegift te spelen. Bloed, zweet en tranen… Rock ’n Roll. (KtH)